ΠΥΡΟΣΒΕΣΙΣ

 

Ξυπόλητα τα κάτοπτρα ωθούν
Την άστοχη πορεία των εθνών
Μία ήσυχη φωτιά οριοθετούν
Στην άπειρη ανία των λυγμών

Ανέβα στη φυγή του εαυτού
Αναίρεσε την ύψιστη ζωή
Υφαινωντας τη γλώσσα του γκρεμού
Στην άριστη θανατια επιλογή

Μικρός κοιτούσα ουρανό
Ζυμώνοντας τ' ανούσιο κενό
Και τώρα που αρμέγω ποταμό
Τ' ανούσια παιδιά μου επαινω

Σε θάλασσα ανέργων αν πνιγώ
Μια άθλια καριέρα κάτω αφήνω
Ανθρώπινη ζωή σαν νοσταλγώ
Της όρασης το άλογο συστήνω

Σώσε την ουσία μ' αποκεφαλισμό
Καθετί που ζεχνει πολιτική
Κυρίευσε τη νύχτα κυβισμό
Ακύρωσε την άστοχη εποχή

Παλεύουμε τις πορνες της ζωής
Σε κυωνες αοράτου ηθικής
Τυφλοί συντάκτες της βροχής
Πυρόπληκτοι φυγάδες κατοχής

Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Εν αρχή εις την αφέλεια και αισιοδοξία

Στον τραγικό χορό με τον παλμό του κόσμου

Μία απίθανη απόδραση απ' την ανυπαρξία

Ζώντας το κλάμα από τα έγκατα του τρόμου

Είσαι μια μάταιη αντίσταση στο χρόνο

Τρέφεις τα τέρατα και κειτεσαι εις πόνο

Με τη βαρύτητα, φθορά κι αρρώστια

Τρίβεσαι και παλεύεις από τα εντόσθια

Η μάταιη κι αιώνια αποφυγή του πόνου 

Στον ήχο της παραισθησης ελπίδας ευτυχιας

Ψυχασθενης ισόβια υπόλογος του φθονου 

Έρμαιο ξυπόλυτο τυφλό παιδί της ατυχίας 

Αν έπειτα σκοπό τολμήσεις να ονειρευτείς κάτι άλλο από το μέλι της επιβίωσης γευτείς 

Ξεχνάς, μόνο το θάνατο στο τέλος αναμένεις ανωφελα στη φήμη που θα μείνει επιμένεις 

Κι όμως το είδος μας το ελαττωματικό 

Χωρίς την αίσθηση σκοπού δυσλειτουργει 

Θέλει απόσπαση με καθετί μη ουσιαστικό 

Κι αναπαραγωγή το απόλυτο ναρκωτικό 

ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

 θυμάμαι χρόνους αθώους

Ενεργούς κι αφελείς

Σε παιχνίδια ιθαγενείς

Σε συναίσθημα ακραίους

Θυμάμαι φύσεις ευγενείς

Και ανθρώπους ωραίους

Στο βωμό κάποιου χρέους

Καταντησαν ειδεχθεις

Στα μικρά τους κουτιά

Βλέπουν ακαταστασία

Και καμία θυσία 

Δεν τ 'αφήνει καθαρά

Οι νευρώσεις μιλάνε

Μόνο μες τις ψυχές

Και το πλήθος στιγμές

Απ' την πίεση σκάνε

Όταν φεύγει η γαλήνη

Πλησιάζει το ψύχος

Ένας άχαρος ήχος

Η παναθλια ευθύνη

Τρόποι νόμοι και πολιτισμός

Εκπαίδευση και πειθαρχία

Επίφαση φάρσα κωμωδία

Κρυμμένος θανάτου παρωξισμος

Χαμένο το νόημα αυτής της ζωής

Καριέρα δουλεία κρυφή

Οι φόροι σου στην κορυφή

Κι εσύ ένας Σίσυφος της παρακμής

Πως να σε αγγίξει το φύλλο που κλαίει

Αφού στα τσιμέντα ζητάς ηδονή

Αφού τα αμάξια είναι αποστολή

Πως να σ'ακουμπησει το φως που δεν καίει

Ελπίδα καμία ν' αθωωθεις 

εγκλήματα κι αίμα άφθονο ρέει

Η παιδική μας φύση κλαίει

Απ' την οποία φαγώθηκες ν' απαγκιστρωθεις

ΑΠΙΑΣΤΟ ΦΩΣ

 Χαιδευεις τα ήσυχα φύλλα 

Στην πόλη στολιζεις δεξαμενές

 των δέντρων χλευαζεις την χείρα 

Δικές σου του αιθέρα οι ορμές 

Καλοτυχο δώρο της πλασης 

Του είδους κρυφός συνεργός 

Πατέρας στο αλάτι Θαλάσσης 

Του σκότους κρυφός απεργός 

Γεννας και σκοτώνεις υπάρξεις 

Στα σύμπαντα καθώς βιολογεις 

Αρχίζεις και κλείνεις τις πράξεις 

Της κάθε μακάβριας ζωής 

Αιώνες πέρασαν και χρόνια 

Κοιτώ με ισχνους οφθαλμούς 

Αδύναμος χωρίς τα πνευμονια 

Σε ψάχνω σε αγρίους καιρούς 

Κοιτώ στους αιθέρες στα όρη 

Σύννεφα καταπίνω κι ομίχλη 

Σκοτάδι ξερνουν όλοι οι χώροι 

Κι εγώ καταριέμαι την τύχη 

Για όλους να είσαι τρανό και παρόν 

Εγώ στο σκοτάδι μικρός μοναχός 

Ανήσυχο και θνησκων παραλυτο ον

Να ψάχνω για πάντα το άπιαστο φως 

ΞΕΣΠΑΣΜΑ

 Περί αιώνιας αυγής

Τα ξύλα ομιλούν

Στα νώτα της φυλής

Αφροί μεσουρανούν

Ελεύθεροι οι σκύλοι

Χαμένα τα βουνά

Συννεφιασαν οι φίλοι

Φιλιούνται τα ερπετά

Ώρα να ζήσουν τα φτερά

Να χτυπήσουν οι σκιές

Θέλουν αέρα τα στενά

Και φόβο οι φωλιές

Άπιστοι ήρωες φαλλοί

Πνίγουν τα όμορφα μωρά

Ανέστησαν ζημιές οι θυρωροι

Χτυπώντας τα πηνία φανερά

Κατέβηκε η κόρη της ντροπής

Νωρίτερα απ' την άσχημη σχισμή

Ανάψαμε τη νύστα της λευκής

Διαγώνια μια σπίθα αποχής

Τα σάλια του ανήκουστου φανού

Αδειασαν στα ηλιθια κεφάλια

Αρχαίοι κορακες άτριχου βλαστού

Οι λίμνες υπερπήδησαν κανάλια

Καιρός να ψήσουμε αρχηγούς

Να χτίσουμε ελεύθερα σμπαράλια

Καιρός να ξυσουμε πυρσους

Ν' ανέβουμε τριώροφα κοράλλια

Βουλωστε τους οσίους αγωγούς

Φορέστε ανυπόφορα φανάρια

Ελάτε να φιμωσουμε κισσους

Να φύγουμε αιώνια ρεμάλια