Χαιδευεις τα ήσυχα φύλλα
Στην πόλη στολιζεις δεξαμενές
των δέντρων χλευαζεις την χείρα
Δικές σου του αιθέρα οι ορμές
Καλοτυχο δώρο της πλασης
Του είδους κρυφός συνεργός
Πατέρας στο αλάτι Θαλάσσης
Του σκότους κρυφός απεργός
Γεννας και σκοτώνεις υπάρξεις
Στα σύμπαντα καθώς βιολογεις
Αρχίζεις και κλείνεις τις πράξεις
Της κάθε μακάβριας ζωής
Αιώνες πέρασαν και χρόνια
Κοιτώ με ισχνους οφθαλμούς
Αδύναμος χωρίς τα πνευμονια
Σε ψάχνω σε αγρίους καιρούς
Κοιτώ στους αιθέρες στα όρη
Σύννεφα καταπίνω κι ομίχλη
Σκοτάδι ξερνουν όλοι οι χώροι
Κι εγώ καταριέμαι την τύχη
Για όλους να είσαι τρανό και παρόν
Εγώ στο σκοτάδι μικρός μοναχός
Ανήσυχο και θνησκων παραλυτο ον
Να ψάχνω για πάντα το άπιαστο φως
No comments:
Post a Comment