ΞΕΣΠΑΣΜΑ

 Περί αιώνιας αυγής

Τα ξύλα ομιλούν

Στα νώτα της φυλής

Αφροί μεσουρανούν

Ελεύθεροι οι σκύλοι

Χαμένα τα βουνά

Συννεφιασαν οι φίλοι

Φιλιούνται τα ερπετά

Ώρα να ζήσουν τα φτερά

Να χτυπήσουν οι σκιές

Θέλουν αέρα τα στενά

Και φόβο οι φωλιές

Άπιστοι ήρωες φαλλοί

Πνίγουν τα όμορφα μωρά

Ανέστησαν ζημιές οι θυρωροι

Χτυπώντας τα πηνία φανερά

Κατέβηκε η κόρη της ντροπής

Νωρίτερα απ' την άσχημη σχισμή

Ανάψαμε τη νύστα της λευκής

Διαγώνια μια σπίθα αποχής

Τα σάλια του ανήκουστου φανού

Αδειασαν στα ηλιθια κεφάλια

Αρχαίοι κορακες άτριχου βλαστού

Οι λίμνες υπερπήδησαν κανάλια

Καιρός να ψήσουμε αρχηγούς

Να χτίσουμε ελεύθερα σμπαράλια

Καιρός να ξυσουμε πυρσους

Ν' ανέβουμε τριώροφα κοράλλια

Βουλωστε τους οσίους αγωγούς

Φορέστε ανυπόφορα φανάρια

Ελάτε να φιμωσουμε κισσους

Να φύγουμε αιώνια ρεμάλια