ΤΟ ΕΓΩ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Δεν αποζητώ πολλά, ταπεινά πορεύομαι
υστερικά και χαμηλόφωνα πάλλομαι
στατικά διεκδικώ το να διαστέλλομαι
εις την αλήθεια επιβάλλομαι
μην με ρωτάς τι θέλω εγώ
εγώ ζητώ τ' απόλυτο να είμαι
πάντα και παντού πιο πάνω απ' όλα
να 'μαι το Άλφα και το Ωμέγα κάθε ώρα
να επωφελούμαι απ' τη ζωή των πάντων
για μένα φέγγουνε οι ήλιοι των συμπάντων
εγώ σηκώνω την αυγή
εγώ μιλώ στο βράδυ
πριν το πρωί να κοιμηθεί.
Άσε με να κυριαρχώ στη σκέψη σου
μα και στων άλλων.
Άσε με να παρεκτραπώ στη θέση σου
με κρούσματα κυμβάλλων.
Εγώ να μαι κυρίαρχος
σ' αισθήματα και τρόπους.
Εγώ μόνο να δέχομαι
ευγνώμονες ανθρώπους.
Εγώ να μαι το Εγώ
και σαν εμέ καννένας
την ύπαρξή σου να τραφώ
εκεί που ήσουν να σταθώ
απέραντος πυθμένας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ξαπόστασα έν' απόβραδο λειψό
στο μαυροκόκκινο πεδίο των μαχών μου
ελπίζοντας σε μάταιη θεά
ανήθικη δοκός επιδιώξεών μου
ακροβατώντας χωρίς υπόστεγο πλεκτό
στην τερατόμορφη κραυγή των γειτονιών μου
μια κοινωνία δίχως φτερά
φυγόδικος στην άκρη των μαλλιών μου
χαμόγελο για τους νεκρούς καθ' όλα υπαρκτό

Χρειάζεται να καταστώ πιο αιματηρός
παράφρων χασάπης του καλού και του κακού
πανέμορφα μοιραίος
υπερευέληκτος χορευτής στο βλέμμα του γκρεμού
προσκυνητής της ματαιότητας του μετρίου
απρόσκλητα φυγαδευμένος στο κύμα του σεισμού
περήφανα χυδαίος
στο μεταξένιο οχετό του ανθρώπινου μυαλού
πεθαίνωντας με κάθε εξημέρωση θηρίου