Ζωές ανθρώπων
Ποικίλων τρόπων
Στοιβαγμενης
Στα τσιμέντα
Σκεπές ταράτσες
Νεύρα στις φάτσες
Τρομαγμένα
Κοπλιμέντα
Κεραίες πιάτα
Φθηνουν τα νιάτα
Κοιμώμενοι
Λουόμενοι
Μαύρα καλώδια
Φύσης εμπόδια
Ασύμμετρα
Τεμνομενοι
Κεραίες σύννεφα
Τρόμου τα σύνεργα
Παράθυρα
Λάφυρα
Βουνό η πόλη
Άσπρη πανωλη
Καμμένα
Λάστιχα
Stroking the quiet leaves
Ornaments on city tanks
You mock the hands of trees
Right on the ether's banks
Good luck gift of nature
Our spieces silent collaborator
Eternal sea salt adventure
The darkness is our narrator
You birth and kill all existence
The universe is your biology
You open and close all persistence
Of every life's anthology
Aeons have passed and years
My eyes can barely open
My lungs are shut and my ears
Been looking for you in an oven
I seek on the skies on the mountains
I swallow the clouds and the mist
The dark coming out of the fountains
My luck always loves me the least
For everyone you 're always there
My shadows and me eternaly fight
Tiniest human his sufering unfair
Forever in search of the uncatchable light
Σηκώθηκε και φώτισε η βροχή
Του ψέματος
Πληγώθηκε κι αρρώστησε η φωτιά
Του αίματος
Με φάλαγγες ασκούμενες πιστά
Της κόλασης
Οσμουμενες ανήκουστα οστά
Της όρασης
Ανήλθε η απόλυτη φυγή
Στην έπαρση
Αρνήθηκε η ανουσα ζωή
Την έκκληση
Ζητήθηκε εκούσια σιγή
Και φώναξες
Πληρώθηκε του χρόνου η στιγμή
Και όρμησες
Ανεύθυνα ζυγώνεις τον αμνό
Ανέλπιστα
Ορμώμενος λαβώνεις τον ατμό
Και βέλτιστα
Αντέχω στο απάνεμο βουνό
Μοιραία
Χαζεύω των ονείρων τον ειρμό
Χυδαία
Μαλώνω τον γαλάζιο ουρανό
Στη μνήμη
Και σπάζω το αόρατο κενό
Στην κνήμη
Φορτίζω κάθε άθεο καλό
Κεραία
Και φτύνω έναν όσιο οχετό
Παρέα
Πιστεύω πως το παν ειν' αρκετό
Με σένα
Και σφάλλω ως απαίσιο φυτό
Στη γέννα
Αφιέρωσε μου λίγο αντοχή
Απόψε
Να δέσω την αβέβαιη ψυχή
Και κόψε
Αφύσικο φαντάζει το μικρό
Κεφάλι
Στον ύστατο απόγειο θνητό
Και πάλι
Πυρπόλησα το λάθος και σωστό
Στην πένα
Και χώρισα τον άσωτο υιό
Στη γέννα
Ξυπόλητα τα κάτοπτρα ωθούν
Την άστοχη πορεία των εθνών
Μία ήσυχη φωτιά οριοθετούν
Στην άπειρη ανία των λυγμών
Ανέβα στη φυγή του εαυτού
Αναίρεσε την ύψιστη ζωή
Υφαινωντας τη γλώσσα του γκρεμού
Στην άριστη θανατια επιλογή
Μικρός κοιτούσα ουρανό
Ζυμώνοντας τ' ανούσιο κενό
Και τώρα που αρμέγω ποταμό
Τ' ανούσια παιδιά μου επαινω
Σε θάλασσα ανέργων αν πνιγώ
Μια άθλια καριέρα κάτω αφήνω
Ανθρώπινη ζωή σαν νοσταλγώ
Της όρασης το άλογο συστήνω
Σώσε την ουσία μ' αποκεφαλισμό
Καθετί που ζεχνει πολιτική
Κυρίευσε τη νύχτα κυβισμό
Ακύρωσε την άστοχη εποχή
Παλεύουμε τις πορνες της ζωής
Σε κυωνες αοράτου ηθικής
Τυφλοί συντάκτες της βροχής
Πυρόπληκτοι φυγάδες κατοχής
Εν αρχή εις την αφέλεια και αισιοδοξία
Στον τραγικό χορό με τον παλμό του κόσμου
Μία απίθανη απόδραση απ' την ανυπαρξία
Ζώντας το κλάμα από τα έγκατα του τρόμου
Είσαι μια μάταιη αντίσταση στο χρόνο
Τρέφεις τα τέρατα και κειτεσαι εις πόνο
Με τη βαρύτητα, φθορά κι αρρώστια
Τρίβεσαι και παλεύεις από τα εντόσθια
Η μάταιη κι αιώνια αποφυγή του πόνου
Στον ήχο της παραισθησης ελπίδας ευτυχιας
Ψυχασθενης ισόβια υπόλογος του φθονου
Έρμαιο ξυπόλυτο τυφλό παιδί της ατυχίας
Αν έπειτα σκοπό τολμήσεις να ονειρευτείς κάτι άλλο από το μέλι της επιβίωσης γευτείς
Ξεχνάς, μόνο το θάνατο στο τέλος αναμένεις ανωφελα στη φήμη που θα μείνει επιμένεις
Κι όμως το είδος μας το ελαττωματικό
Χωρίς την αίσθηση σκοπού δυσλειτουργει
Θέλει απόσπαση με καθετί μη ουσιαστικό
Κι αναπαραγωγή το απόλυτο ναρκωτικό
θυμάμαι χρόνους αθώους
Ενεργούς κι αφελείς
Σε παιχνίδια ιθαγενείς
Σε συναίσθημα ακραίους
Θυμάμαι φύσεις ευγενείς
Και ανθρώπους ωραίους
Στο βωμό κάποιου χρέους
Καταντησαν ειδεχθεις
Στα μικρά τους κουτιά
Βλέπουν ακαταστασία
Και καμία θυσία
Δεν τ 'αφήνει καθαρά
Οι νευρώσεις μιλάνε
Μόνο μες τις ψυχές
Και το πλήθος στιγμές
Απ' την πίεση σκάνε
Όταν φεύγει η γαλήνη
Πλησιάζει το ψύχος
Ένας άχαρος ήχος
Η παναθλια ευθύνη
Τρόποι νόμοι και πολιτισμός
Εκπαίδευση και πειθαρχία
Επίφαση φάρσα κωμωδία
Κρυμμένος θανάτου παρωξισμος
Χαμένο το νόημα αυτής της ζωής
Καριέρα δουλεία κρυφή
Οι φόροι σου στην κορυφή
Κι εσύ ένας Σίσυφος της παρακμής
Πως να σε αγγίξει το φύλλο που κλαίει
Αφού στα τσιμέντα ζητάς ηδονή
Αφού τα αμάξια είναι αποστολή
Πως να σ'ακουμπησει το φως που δεν καίει
Ελπίδα καμία ν' αθωωθεις
εγκλήματα κι αίμα άφθονο ρέει
Η παιδική μας φύση κλαίει
Απ' την οποία φαγώθηκες ν' απαγκιστρωθεις
Χαιδευεις τα ήσυχα φύλλα
Στην πόλη στολιζεις δεξαμενές
των δέντρων χλευαζεις την χείρα
Δικές σου του αιθέρα οι ορμές
Καλοτυχο δώρο της πλασης
Του είδους κρυφός συνεργός
Πατέρας στο αλάτι Θαλάσσης
Του σκότους κρυφός απεργός
Γεννας και σκοτώνεις υπάρξεις
Στα σύμπαντα καθώς βιολογεις
Αρχίζεις και κλείνεις τις πράξεις
Της κάθε μακάβριας ζωής
Αιώνες πέρασαν και χρόνια
Κοιτώ με ισχνους οφθαλμούς
Αδύναμος χωρίς τα πνευμονια
Σε ψάχνω σε αγρίους καιρούς
Κοιτώ στους αιθέρες στα όρη
Σύννεφα καταπίνω κι ομίχλη
Σκοτάδι ξερνουν όλοι οι χώροι
Κι εγώ καταριέμαι την τύχη
Για όλους να είσαι τρανό και παρόν
Εγώ στο σκοτάδι μικρός μοναχός
Ανήσυχο και θνησκων παραλυτο ον
Να ψάχνω για πάντα το άπιαστο φως
Περί αιώνιας αυγής
Τα ξύλα ομιλούν
Στα νώτα της φυλής
Αφροί μεσουρανούν
Ελεύθεροι οι σκύλοι
Χαμένα τα βουνά
Συννεφιασαν οι φίλοι
Φιλιούνται τα ερπετά
Ώρα να ζήσουν τα φτερά
Να χτυπήσουν οι σκιές
Θέλουν αέρα τα στενά
Και φόβο οι φωλιές
Άπιστοι ήρωες φαλλοί
Πνίγουν τα όμορφα μωρά
Ανέστησαν ζημιές οι θυρωροι
Χτυπώντας τα πηνία φανερά
Κατέβηκε η κόρη της ντροπής
Νωρίτερα απ' την άσχημη σχισμή
Ανάψαμε τη νύστα της λευκής
Διαγώνια μια σπίθα αποχής
Τα σάλια του ανήκουστου φανού
Αδειασαν στα ηλιθια κεφάλια
Αρχαίοι κορακες άτριχου βλαστού
Οι λίμνες υπερπήδησαν κανάλια
Καιρός να ψήσουμε αρχηγούς
Να χτίσουμε ελεύθερα σμπαράλια
Καιρός να ξυσουμε πυρσους
Ν' ανέβουμε τριώροφα κοράλλια
Βουλωστε τους οσίους αγωγούς
Φορέστε ανυπόφορα φανάρια
Ελάτε να φιμωσουμε κισσους
Να φύγουμε αιώνια ρεμάλια
