ΚΩΜΩΔΙΑ

Σε βλέπω κάθε πρόστυχη αυγή
ορθώνεσαι και στέκεις μέσα σ' όλα
στα κύτταρα ανθρώπων ατυχών
ακμάζεις μες σε δέντρα φυλλοβόλα

ν' αρπάζεις τη στιγμή απ' τα μαλλιά
να γίνεσαι βασίλισσα των πάντων
να χτίζεις της συνείδησης σκαλιά
διαβαίνοντας με βήματα ελεφάντων

Σε βρίσκω εις εμένα εξ' αρχής
αιώνια και θεία Κωμωδία
απόρροια εσύ της παρακμής
καλούμενη επίσης Αληθεία

ΑΝΥΔΡΗ ΠΑΡΑΛΙΑ

Τα πόδια μου κοφτά
στην αμμουδιά χωμένα
μυριάδες μες το κόκκαλο
τσιμπήματα ισχνά
απ' άγνωστα πειράγματα
ενδόπυρα κεριά.
Μαύρη βουή ολόγυρα
παντού φως ξεψυχά.
Μ' ένα άρρωστο αντιφέγγισμα
στ' ανίδεα πρόσωπά μας,
ερμητικά κουφό
γύρω μας το τοπίο,
μια μόνιμη παραίσθηση
στην κεφαλή σου φύτρωσε
σατανικό λοφίο.
Ζητώντας ν' αποφύγουμε
την παγερή ανία
παράκαιρα καήκαμε
σ' άνυδρη παραλία.