Σηκώθηκε και φώτισε η βροχή
Του ψέματος
Πληγώθηκε κι αρρώστησε η φωτιά
Του αίματος
Με φάλαγγες ασκούμενες πιστά
Της κόλασης
Οσμουμενες ανήκουστα οστά
Της όρασης
Ανήλθε η απόλυτη φυγή
Στην έπαρση
Αρνήθηκε η ανουσα ζωή
Την έκκληση
Ζητήθηκε εκούσια σιγή
Και φώναξες
Πληρώθηκε του χρόνου η στιγμή
Και όρμησες
Ανεύθυνα ζυγώνεις τον αμνό
Ανέλπιστα
Ορμώμενος λαβώνεις τον ατμό
Και βέλτιστα
Αντέχω στο απάνεμο βουνό
Μοιραία
Χαζεύω των ονείρων τον ειρμό
Χυδαία
Μαλώνω τον γαλάζιο ουρανό
Στη μνήμη
Και σπάζω το αόρατο κενό
Στην κνήμη
Φορτίζω κάθε άθεο καλό
Κεραία
Και φτύνω έναν όσιο οχετό
Παρέα
Πιστεύω πως το παν ειν' αρκετό
Με σένα
Και σφάλλω ως απαίσιο φυτό
Στη γέννα
Αφιέρωσε μου λίγο αντοχή
Απόψε
Να δέσω την αβέβαιη ψυχή
Και κόψε
Αφύσικο φαντάζει το μικρό
Κεφάλι
Στον ύστατο απόγειο θνητό
Και πάλι
Πυρπόλησα το λάθος και σωστό
Στην πένα
Και χώρισα τον άσωτο υιό
Στη γέννα
