ΩΤΟΑΣΠΙΔΕΣ

Όλα μιλάνε στην απόλυτη ησυχία
ακούς φωνές αγωνιούσες και πηχτές
μέσα στην κέρινη σιωπή όλα είναι λεία
όλα αναλύονται σε αυστηρές γραμμές

Υπάρχουν τόσες άγνωστες φωνές
που ωριμάζουνε κρυμμένες μες τους τοίχους
καθώς ζυμώθηκαν βγαίνουν πριονωτές
ψέλνοντας όλες τους επιθανάτιους ήχους

Ακούει το ξύλο σαν μιλάει το γυαλί
το φως κραυγάζει όλα κοντά του να 'ρθουν
και τα υφάσματα ρουφάνε τη φωνή
που μες τα χρώματα μετά επισυνάπτουν

Όμως στη μαύρη τη σιωπή ως πιο σωστό
ο εαυτός σου έρχεται, κουτσαίνει από τη λήθη
επίσημα συστήνεται στο σώμα αφεντικό
και για διάλογο ορθό εσένα πάντα πείθει

ΣΥΓΓΕΝΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Κηδεύουμε απόψε στις εννιά
τον ύστερο αδερφό μου Φόβο
δεν έζησε πολύ μα τράφηκε σωστά
κι ήταν τόσο τρανός μι' ανάσα πριν πεθάνει...
Μαζί περάσαμε πολλά
στην πρωινή μου νιότη
Μαζί πηγαίναμε σχολειό
Μαζί στις πρώτες γνώσεις
Μονάχα όταν έπαιζα αυτός
αλάργα αποτραβιώταν
Υπήρξε διακριτικός, δίπλα μου τον ξεχνούσα
παρ' όλ' αυτά όμως δυνατός
Πολλές φορές τον αδικούσα
διότι υπήρξε εντέλει προστατευτικός
Όμως σαν πέρναγε ο καιρός
στα ενήλικα μου χρόνια
τον βρήκε γήρας
Έγινε ολίγων ενοχλητικός
κι όλο πιο λίγο του μιλούσα
Μαράζι το 'χω τώρα πια
καθώς το μάρμαρο του βλέπω
θαρρώ πως φταίω κι εγώ
γι' αυτόν τον πρόωρο χαμό του
καθώς σιχάθηκα να ζω
περιφερόμενος παντού με τον σταυρό του