Εν αρχή εις την αφέλεια και αισιοδοξία
Στον τραγικό χορό με τον παλμό του κόσμου
Μία απίθανη απόδραση απ' την ανυπαρξία
Ζώντας το κλάμα από τα έγκατα του τρόμου
Είσαι μια μάταιη αντίσταση στο χρόνο
Τρέφεις τα τέρατα και κειτεσαι εις πόνο
Με τη βαρύτητα, φθορά κι αρρώστια
Τρίβεσαι και παλεύεις από τα εντόσθια
Η μάταιη κι αιώνια αποφυγή του πόνου
Στον ήχο της παραισθησης ελπίδας ευτυχιας
Ψυχασθενης ισόβια υπόλογος του φθονου
Έρμαιο ξυπόλυτο τυφλό παιδί της ατυχίας
Αν έπειτα σκοπό τολμήσεις να ονειρευτείς κάτι άλλο από το μέλι της επιβίωσης γευτείς
Ξεχνάς, μόνο το θάνατο στο τέλος αναμένεις ανωφελα στη φήμη που θα μείνει επιμένεις
Κι όμως το είδος μας το ελαττωματικό
Χωρίς την αίσθηση σκοπού δυσλειτουργει
Θέλει απόσπαση με καθετί μη ουσιαστικό
Κι αναπαραγωγή το απόλυτο ναρκωτικό
No comments:
Post a Comment