ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

 θυμάμαι χρόνους αθώους

Ενεργούς κι αφελείς

Σε παιχνίδια ιθαγενείς

Σε συναίσθημα ακραίους

Θυμάμαι φύσεις ευγενείς

Και ανθρώπους ωραίους

Στο βωμό κάποιου χρέους

Καταντησαν ειδεχθεις

Στα μικρά τους κουτιά

Βλέπουν ακαταστασία

Και καμία θυσία 

Δεν τ 'αφήνει καθαρά

Οι νευρώσεις μιλάνε

Μόνο μες τις ψυχές

Και το πλήθος στιγμές

Απ' την πίεση σκάνε

Όταν φεύγει η γαλήνη

Πλησιάζει το ψύχος

Ένας άχαρος ήχος

Η παναθλια ευθύνη

Τρόποι νόμοι και πολιτισμός

Εκπαίδευση και πειθαρχία

Επίφαση φάρσα κωμωδία

Κρυμμένος θανάτου παρωξισμος

Χαμένο το νόημα αυτής της ζωής

Καριέρα δουλεία κρυφή

Οι φόροι σου στην κορυφή

Κι εσύ ένας Σίσυφος της παρακμής

Πως να σε αγγίξει το φύλλο που κλαίει

Αφού στα τσιμέντα ζητάς ηδονή

Αφού τα αμάξια είναι αποστολή

Πως να σ'ακουμπησει το φως που δεν καίει

Ελπίδα καμία ν' αθωωθεις 

εγκλήματα κι αίμα άφθονο ρέει

Η παιδική μας φύση κλαίει

Απ' την οποία φαγώθηκες ν' απαγκιστρωθεις