Άδειοι μ' ελαφρύ κεφάλι
ανοικτοί, φρικτά κενοί
απόμακροι στη μουσική
ποζάρουν σαν άδεια φιάλη
Κομμάτια λευκά του αφρού
έρμαια του κάθε ανέμου
καπνός σακατεμένου τρένου
νεκρά φυτά του αγρού
Ψεύτικο τ' αμπαλάζ της σάρκας
ψημένο στην ανία της ζωής
πανωφόρι ανύπαρκτης ψυχής
μπάλωμα στην τρύπα κάθε βάρκας
Ανίκανοι για κάθε τελετή
υπάλληλοι δακρύβρεχτου γραφείου
σωριάζονται στην άκρη του κτιρίου
για σύνταξη να πάρουν μι' αρετή
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Φίλε Μιτρόδορε
(όπως θα έλεγε και Ο Foucault)
Διανοούμενε καταστροφέα των δεδομένων και των καθολικοτήτων που μέσα από την αδράνεια και τους περιόρισμούς του παρόντος εντοπίζεις και σημειώνεις τα αδύνατα σημεία τις ρωγμές και τις γραμμές δύναμης που διαρκώς σε μετατοπίζουν άγνωστο προς ποια ακριβώς κατεύθυνση αλλά ωστόσο αποτρέποντας σε από τις σκέψεις για το αύριο επειδή είσαι τόσο δοσμένος στο παρόν ...παιζόντας Pro
χαίρομαι που σε ανακάλυψα και σε χαιρετώ ως άλλος Ομφαλιανός (μικρές παραλλαγές στο γονιδίωμα φτερά κτλ)
Post a Comment