Είναι καποιοι ανθρωποι απελπισμενοι να μιλησουν.
Να μιλησουν σε καποιον αφου δε μπορουν στον εαυτο τους.
Καποιες σκεψεις τους ρηχες κι αλλες υποπτες.
Υποπτες αφου ο μικρος τους κοσμος τους πιεζει συνεχως.
Θεαματικες εκπνοες δυσφοριας συστηματικα ξεφευγουν απο τα στοματα τους.
Τα στοματα τους αυθαιρετα στεκονται αποξηραμενα απο το αγχος κατω απο τα αδεια ματια τους.
Βυθισμενοι στη ρουτινα της ελλειψης δημιουργηκοτητας.
Δημιουργηκοτητα που δεν μπορεσαν να αγγιξουν ουτε ως παιδια.
Μπερδεμενοι για ολα, θυματα θρησκοληψιας και φτηνων προφητειων.
Προφητειων ξεπουλημενων κατα συρροη σε βιβλια και περιοδικα.
Απελπισια που δε μπορει να λυτρωθει απο τις πενιχρες θρησκειες.
Θρησκειες φτηνα ληγμενα πολιτισμικα προιοντα που ταριχευονται για να συνεχισουν να διατηρουν συμφεροντα.
Φοβος εχει καταβαλει την ολοτητα της υπαρξης τους.
Της υπαρξης αυτης που συνεχως τους βασανιζει.
Ακουγοντας τους αναρωτιεσαι ποσες αλλοιωσεις και παραισθησεις χωρανε πλεον στο συλλογικο ασυνειδητο.
Το ασυνειδητο αυτο που αντι να εχει καθαρισει λογω της επιστημονικης προοδου εχει θολωσει στο επακρον.
Παραπονα και μετανοιες εχουν σμιλεψει το προσωπο τους.
Το προσωπο τους που για παντα θα απορει με το αγνωστο και το αδιανοητο.
Υπευθυνοι ομως για την επιλογη τους να το αντιμετωπησουν με την ψευτια της πιστης αντι με την οδο της γνωσης.
Τη γνωση που εντελει μαθαινουν να μισουν και να φοβουνται.
Παλευουν με τα ενστικτα της αναπαραγωγης χωρις να μπορουν να τα κατανοησουν.
Να κατανοησουν τι τωρα πια που οποιαδηποτε συνειδηση θα τους διελυε;
Ανασφαλεια καλπαζουσα αποδυναμωνει μυαλο και σωμα.
Σωμα που για χρονια συστηματικα παραμελουν κι υποσεινηδητα μισουν.
Οι στιγμες απογνωσης αποτελουν την καθημερινη τους ρουτινα.
Ρουτινα αποσυνθεσης και τηλεορασοπληκτης καταναλωτικης υποκουλτουρας.
