Lives

 Lives of people, varied ways,

Stacked in concrete,in a haze.

Roofs and terraces,a crowded scene,

Nerves on faces,taut and lean.

Frightened, hollow compliments,

Antennas,dishes, cheap pretense.

The youth grows cheap,a devalued cost,

Asleep or bathing,all is lost.

Black cables, wires, a tangled thread,

Obstructions where the green has fled.

Asymmetrical,a blight,

Severed from the sun's pure light.

Antennas pierce the clouded sky,

The tools of terror,mounted high.

Windows,now the spoils claimed,

Of progress,brutally named.

A city like a mountain, white,

A plague that smothers day and night.

Burnt-out,scorched, a rubber streak,

The future,fragile, tired, and weak.

My home

 In my home, at times, the scents that rise

Through nature's breath still gleam,

But barring them,the holes comprise

Of cement,asphalt, in a seething steam.

In my home, I love the sky's embrace,

The white and blue in song,

The iron,and the cars' swift race,

Have silenced it,now babbling along.

My home, constructed on the hill,

Thirsts for its sacred trees,

Against the green,the concrete chill

Drew down its steely canopies.

Withered in my home, the soul's own light,

Deprived of our sun's holy ray,

For with the terraces in sight,

An endless shadow made me friend,I say.

I long to see the sea's grand show,

Proud waves in bloom,unbound,

But instead of this,I'll lose my sight, and know

The smog,the exhaust, shaves all to the ground.

And in the boxes, souls lament,

Like open coffins,shared the same dark fate,

A mass of faces,life long spent,

They chose to leave existence desolate.

Civil memory loss

 The incomprehensible absence

Of the nocturnal sounds,

The child's pure ignorance

Of vain tragedy's bounds.

The weighty, grave presence

Of hysterical walls,

The pulse's defiance

Of cause that appalls.

The brutal cold-water plunge

Of the spirit's typhoon,

The lamp's sudden lunge

At misery's noon.

The frenzied non-being

Of verses forced,crude,

The bleeding of seeing

For useless sanctitude.

The loveless rebellion

Of honest,stark brews,

The phalanx's felon

For a counterfeit muse.

The blatant loud clamor

Of TV-made streaks,

The people's deep slumber

Through poverty's peaks.

And the uneven barbarity

In a statesman's fine speech,

In the depth of the garden,

Timeless vagrants reach 

Eternal growth

 Eternal, the economic spree,

A growth that thrives on misery.

Against a backdrop stained with blood,

And festive days,a swelling flood.

Rich hypocrisy takes its stand,

For the arrival,close at hand.

Colossal robes,in style and grace,

At chic soirées,they find their place.

Small coffins, carried with despair,

In limousines,beyond repair.

Human limbs on carpets red,

Where humble wants are thinly spread.

They serve up poverty with flair,

In gourmet kitchens,unaware.

The scent of black decay,so deep,

On perfect hair,its secrets keep.

A stark capital's celebration,

Named for days of desolation.

Social gatherings,bright and vast,

Where irony is served at last.

A planet drunk on consumption's lie,

With money drying,parched and dry.

Dresses,cars, a gleaming show,

While hunger gnaws,a constant woe.

A culture burning, growth's demand,

Sets fire to trees across the land.

The quails now swim in endless fear,

The sea is empty,bare, and clear.

While diamonds hang with icy gleam,

On ears that coldly disregard the dream.

The states that plunder,steal, and seize,

The ancient signs,on every breeze.

Artificial lights

 Tyranny of the image, stark,

In a cerebellum,numb and dark.

The money's typhoon,fierce and wild,

A blind distillate,beguiled.

Television and relations thin,

An empty video,playing within.

The rich in hollow,vacant phrases,

A cheap orgy for the ages.

Fake plants and stiff, starched collars wear,

Fedora rain,a dull despair.

Pageants of lines,a soulless race,

Eyelashes twitch,and shame takes place.

Sponsored ads and promotions blaze,

Dramas of gossip,in a haze.

You'll leave your intellect,your mind,

For products and for goods designed.

The universe is on the stand,

With discounts,surely, close at hand.

"Just how to live?"they say, "Attend!

And shop with vigor,without end."

Vibrant bright colors and free gifts,

Salesmen with hypnotic drifts.

A hollow,artificial sphere,

Irrelevant correspondents here.

The comments flow, a ceaseless stream,

The screening dazzles,an extreme.

To graze on scattered,tiny crumbs,

In your poor yard,the spirit numbs.

Child christening

In everlasting life, they hide

Abundant guilt, a swelling tide.

Each sacred, hallowed, pious plea

Now suffers, for it cannot be.

Doubt and thought, a restless breath,

Oppose the digestion—a mental death—

Of dogmas narrow, tight, and confined,

Which echo in a spastic mind.

Your fine church, with pious air,

Defies the irony laid bare.

The flock's ideas, crude and base,

Now march in a debased parade's disgrace.

Inside your heads, the matrices,

Uneducated slaves, Semites;

The words you find in sacred texts,

The money's share, its complex effects.

And yet your crimes, the wrongs you've sown,

Are pardoned by the policeman's tone.

Perhaps in some archaic future night,

An angel's death will bring the light.

The history of the faith you praise,

The invention of sin, a blinding haze;

The icons in the vaulted nave,

Are phantoms that the masses crave.

The power's deviations, deep,

The narratives the centuries keep;

All are hostages to the lie,

In the blood of unbelievers, left to die.

A fabricated face, a form,

They christened Christ, to norm the norm.

A comedy of ethics, spun,

So useless, and so overdone.

Meaningless failure

 Amidst the starry, teeming swarm,

A faltering experiment,

It swells without intent—

A keystone of an ancient fort's old form.

Blood-drenched, devout, the hillsides stand

In power's games and cruel designs,

Assassin of all true resigns,

Just money now,and saints with gritted sand.

The land is raining tools and gear,

As though a chimpanzee guffaws,

It shattered all the learning's laws—

See how it violates nature,fierce and sheer.

It crafts out demons, gods, and ways

With overweening arrogance,

Shameless,unchecked exuberance—

An ode to war that parcels out the days.

At the crossroads, Science and Friendship wept,

Blindly,it passed them by,

It wanted,competitively,

For civilization's roads to be swept.

But in the cosmos, who will care

For human joy or peace of mind?

False gods have told humankind:

“Just one more faint,terrestrial failure there.”

Storm

Phobia and Paranoia grow

In ignorance's field,

And hatred, anger's bitter throe,

Like anxious lament, revealed.

In houses turned to narrow cages,

Bloom weariness and glare,

Your mind now races, warily engages,

The TV screeches there.

You feed on images, a dire feast,

On barren, fruitless zones,

You plant your children in the least

Of lands—where falsehood owns.

You’ll go on holiday, depart

To live two lives, they say,

You’ll watch the ads before the start,

Before you go away—

But first survive, and then erase

The debts you can’t adjourn,

And don’t forget to leave no trace—

Turn off the oven’s burn.

A life laid flat, a toaster’s slice

On barren, arid ground,

The day is dark, and not as nice

As fancy may have crowned.

Nature now foams in deep despair,

The world spins like a wheel,

The scent of money fills the air,

The trees are stripped, they feel.

Humanity the hunted prey,

And failure, stark and real,

And cooperation’s gentle way

Would seem a joke’s appeal.

In the final calculation’s light,

You craved the rival’s fight,

You sowed the seeds of capitalism’s blight,

Now reap addiction’s night.

Ασήμαντη Αποτυχία

Μες τον συρφετό των άστρων 

Ένα πείραμα χωλαίνει

Δίχως νόημα παχαίνει 

Κατακλείδα αρχαίων κάστρων 

Αιματοβαμμένοι θρήσκοι λόφοι 

Στα παιγνία εξουσίας 

Δολοφόνοι της ουσίας

Χρήμα μόνο κι Άγιοι στόμφοι

Βρέχει ο τόπος εργαλεία 

Σαν ο χιμπατζής καγχάζει 

Χάλασε όλα τα σχολεία 

Δες τη φύση που βιάζει 

Φτιάχνει δαίμονες θεούς και τρόπους 

Με περίσσια αλαζονεία 

Αναιδέστατη μανία 

Ωδή στον πόλεμο που μοιράζει τόπους 

Επιστήμη και φιλία έκλαιγε το σταυροδρόμι 

Το προσπέρασε τυφλά 

Ήθελε ανταγωνιστικά 

Να κυλούνε του πολιτισμού οι δρόμοι 

Μα ποιος νοιάζεται στο σύμπαν 

Για ανθρώπινη ευτυχία 

Ψεύτικοι θεοί στο είπαν

Μια ασήμαντη της γης αποτυχία 

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

 Φόβος και παράνοια 

Φυτρώνουν μες την άγνοια 

Μίσος και θυμός 

Σαν άγχους οδυρμός 

Σε σπίτια κλουβιά 

Ανθίζουν κούραση κι αντηλιά

Το κεφάλι σου σφύζει 

Η τηλεόραση σφυρίζει 

Τροφή σου εικόνες 

Με άγονες ζώνες 

Φυτεύεις παιδιά 

Σε χώρα ψευτιά 

Θα πας διακοπές 

Σε δύο ζωές 

Θα δεις διαφημίσεις 

Προτού αναχωρήσεις 

Αφού επιζήσεις 

Τα χρέη να σβήσεις 

Και μην λησμονήσεις

Το φούρνο να σβήσεις 

Ζωή σαν τοστιέρα 

Σε έρημη ξέρα

Σκοτάδι η μέρα 

Στολίζει τη λέρα 

Η φύση αφρίζει 

Η γη σαν γυρίζει 

Το χρήμα μυρίζει 

Τα δέντρα ξυρίζει 

Ανθρώπινη λεία 

Η αποτυχία 

Κι η συνεργασία 

Θανούσα αστεία 

Στον απολογισμό 

Θέλατε ανταγωνισμό 

Σπείρατε καπιταλισμό 

Θερίστε εθισμό 

Νηπιοβαπτισμός

Στην αιώνια ζωή 

Κρύβετ' άφθονη ενοχή 

Κάθε όσιο κι ιερό 

Πάσχει αφού δεν είν' απτό 

Αμφισβήτηση και σκέψη 

Αντιτίθεται στην πέψη 

Των δογμάτων τα στενά 

Αντηχούν σπασμωδικά 

Η καλή σας εκκλησία 

Αψηφά την ειρωνία 

Του ποιμνίου οι ιδέες 

Παρελαύνουν πιο χυδαίες 

Στα κεφάλια σας οι μήτρες 

Σκλάβοι αμόρφωτοι Σημίτες 

Των βιβλίων σας οι λέξεις 

Των χρημάτων οι μεθεξεις

Τα εγκλήματα σας όμως 

Συγχωρεί ο αστυνόμος 

Ίσως στο αρχαίο μέλλον 

Έρθει θάνατος αγγέλων 

Ιστορία της θρησκείας 

Η εφεύρεση αμαρτίας 

Κι οι εικόνες των ναών 

Παραισθήσεις των μαζών 

Εξουσίας παρεκκλίσεις 

Των αιώνων αφηγήσεις 

Όλα έρμαια στο ψέμα 

Μες των άπιστων το αίμα 

Ένα πρόσωπο φτιαχτό 

Ονομάσανε Χριστό 

Κωμωδία ηθικής 

Τόσο άχρηστης κι απλής 

Τεχνητά Φώτα

Τυραννία της εικόνας 

Σ' ένα σβέρκο παχυλό 

Των χρημάτων ο τυφώνας 

Εν' απόσταγμα τυφλό 

Τηλεθέαση και σχέσεις 

Ένα βίντεο κενό 

Πλούσιοι στις άδειες λέξεις 

Ένα όργιο φτηνό 

Ψεύτικα φυτά γιακαδες 

Η φεδροτητα βροχή 

Διαγωνισμοί αραδες 

Βλεφαρίδες και ντροπή 

Σπόνσορες διαφημίσεις 

Δράματα κουτσομπολιά 

Τη διάνοια θ' αφήσεις 

Προϊόντα κι αγαθά 

Προσφερόμενο το σύμπαν 

Με εκπτώσεις φυσικά 

Πως να ζήσεις άκου είπαν 

Να ψωνίζεις σθεναρά 

Χρώματα έντονα και δώρα 

Ονειρώξεις πωλητές 

Ψεύτικη και άδεια χώρα 

Άσχετοι ανταποκριτές 

Ασταμάτητα τα σχόλια 

Συγκλονίζει η προβολή 

Ψίχουλα να βοσκεις σκόρπια 

Στη φτωχή σου την αυλή 

ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 Αέναη οικονομική 

Ανάπτυξη 

Με φόντο το αίμα 

Πολλές γιορτές 

Πλούσια υποκρισία 

Στην άφιξη 

Πελώρια ρούχα στις 

Σικ τελετές 

Παιδικά φέρετρα στις 

Λιμουζίνες 

Ανθρώπινα μέλη στα 

Κόκκινα χαλιά 

Σερβίρουν ανέχεια στις 

Γκουρμέ κουζίνες 

Οσμές μαύρης σήψης 

Στα τέλεια μαλλιά 

Γιορτή κεφαλαίου στυγνή 

Επώνυμες μέρες 

Κοινωνικές εκδηλώσεις 

Η φτώχεια σερβίρει 

Πλανήτης στην κατανάλωση 

Λεφτά μες τις ξερες 

Φουστάνια αυτοκίνητα 

Η πείνα να φθείρει 

Κουλτούρα ανάπτυξης στα 

Δέντρα φωτιά 

Τα κότερα πλέουνε 

Η θάλασσα άδεια 

Διαμάντια να κρέμονται 

Στα κρύα αυτιά 

Τα κράτη που κλέβουνε 

Αρχαία σημάδια 

Αστική λήθη

 Η ακατανόητη απουσία 

Των νυχτερινών ήχων 

Η άγνοια του παιδιού 

Για τη μάταιη τραγικότητα 

Η βαρυσήμαντη παρουσία 

Των υστερικων τοίχων 

Η άρνηση του σφυγμού 

Για την άψυχη αιτιότητα 

Η θηριώδης ψυχρολουσια 

Των πνευματικών τυφων 

Η σύμπτυξη του φανού 

Για την ύψιστη αθλιότητα 

Η μανιώδης ανυπαρξία 

Των βιαστικων στίχων 

Αφαίμαξη του φραγμού 

Για την άχρηστη πιστότητα 

Η ανεραστη ανταρσία 

Των ειλικρινών ζυθων 

Η φάλαγγα του πιστού 

Για μια ψεύτικη αιωνιότητα 

Η έκδηλη φασαρία 

Των τηλεοπτικών φικων 

Η κοίμηση του λαού 

Για τη φτωχή πραγματικότητα 

Κι η άνιση βαρβαρότητα 

Σε στόμα πολιτικού 

Στο βάθος των κήπων 

Διαχρονική αλητεία 

Little Man

 He did not commit to any power 

He was never really all that strong 

He was losing moments by the hour 

Since he never ever saw the dawn 

No one asked him for a favour 

No one gave him thoughts of love 

Always feeling bitter flavour 

Even from the gods above 

What a little tiny nightmare 

This man's life must have once been 

Says his mother: "Always fight her"

Being sorry for her sin 

Coming home to catch existence 

Fornicating with father pain 

Watching a poor hope's persistence 

Being useless summer's rain 

Tell us of your fake promises of soul 

Take us to your plastic heavens

Feed us lies of an afterlife hole

Keep us coming back like ravens 

Full of joy and full of laughter 

Every second might have been 

But the search for ever after 

Gets erased all you have seen 

Little man needs to be passed by

Like a shadow in a dream

Let us grow the middle eye 

Let us live shortly but within 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

 Στο σπίτι μου ενίοτε οσμές 

Μέσα από τη φύση λαμπυρίζουν 

Εμπόδιο όμως στέκουν οι οπές 

Τσιμέντου και ασφάλτου που αφριζουν 

Στο σπίτι μου αρέσει ο ουρανός 

Το άσπρο και γαλάζιο τραγουδάει 

Τα σίδερα κι ο ήχος αμαξιών 

Τον σώπασαν και πια παραμιλαει 

Το σπίτι μου χτισμένο στο βουνό 

Διψάει για τα ιερά του δέντρα 

Ενάντια στο πράσινο το γρι 

Κατέβασε την ατσαλένια τέντα 

Μαραθηκε στο σπίτι μου η ψυχή 

Στερούμενη τον άγιο μας ήλιο 

Αφού με τις ταράτσες παρακει 

Μι' αέναη σκιά μ' έκανε φίλο 

Τη θάλασσα θα ήθελα να δω 

Περήφανη τα κύματα ν' ανθίζει 

Αντί όμως γι' αυτό θα τυφλωθω 

Καπνός το καυσαέριο ξυρίζει 

Και μέσα στα κουτιά πενθούν ψυχές 

Ως φέρετρα ανοιχτά στην ίδια μοίρα 

Μια μάζα φάτσες ζωντανές νεκρές 

Επέλεξαν την ύπαρξη ν' αφήσουν χήρα

SMALL LOSSES

 

Several small losses
In life's moral courage
Non existence's bosses
Fleeing moment's marriage

One love, one parent
A pet or a dream
A hopelessness apparent
And chaos from a scream

Coming close just like wounds
Slowly silently and sneaky
Eating away hapiness roots
Throw them away not being picky

What else is to exist
Than having pain inside your heart
So much in vain just to resist
All of your years fire and dust

ΜΙΚΡΕΣ ΦΘΟΡΕΣ

 

Μικρές φθορές απώλειας
Στο σθένος της ζωής
Ανυπαρξίας αιώνιας
Στιγμές θα θυμηθείς

Μία αγάπη, ένας γονιός
Ένα ζωάκι κι ένα όνειρο
Μία ελπίδα σβήνει στο φως
Είναι το χάος το κουτοπονηρο

Έτσι σιμωνουνε σαν τις πληγές
Ύπουλα αθωρυβα διακριτικά
Την ευτυχία που χες εχθές
Πέτα την σήμερα στα ανοιχτά

Κι όμως τι άλλο ύπαρξη να ναι
Παρα το σύντομο πόνο μες την καρδιά
Μάταιη αντίσταση χρόνια που πάνε
Σκόνη στο άπειρο και τη φωτιά

UNIVERSE

All the heavens being whipped
By the tentacles of stars
They are proudly getting skipped
By the planetary marsh

All the matter deconstructed
Just to feed our human lectures
Huge gravity portal punctured
With surrealistic structures

Before the light spectrum invention
Without any basic presence
All the dimensions blind convention
All life without an essence

With relative time above
And space surely unstable
With the void fall in love
And a dark start enable

Just erase the before
And eliminate the after
Kill the miracle galore
Thus destroying the big altar

Seems to me like the last hole
God deception can hide into
Losing the huge zero's soul
Our abyss has got to hint to

Thanks to our little knowledge
That takes all the light across
Science being at the edge
Breaking your indecent cross

ΣΥΜΠΑΝ

 Μαστιγωνουν τα ουράνια 

Τα πλοκάμια των αστέρων 

Αψηφούν με υπερηφάνεια 

Τους πλανήτες των αιθέρων 

Η αποδόμηση της ύλης 

Σαν τροφή πνευματική 

Η βαρύτητα μιας πύλης 

Με δομή σουρεαλιστικη

Πριν το φάσμα του φωτός 

Των δομών η απουσία 

Διαστάσεις των τυφλών 

Δίνουν στη ζωή ουσία 

Με το χρόνο σχετικό 

Και το χώρο ασταθή 

Ερωτευσου το κενό 

Και την ύποπτη αρχή 

Η καταργησις του πριν

Συν το φόνο του μετά 

Θα εκτελέσουν το αμήν 

Και τα θαύματα τα αισχρά 

Μοιάζει τελευταία τρύπα 

Της απάτης του Θεού 

Σαν του μηδενός την ήττα 

Σαν τη βάση του βυθού 

Χάριν στη μικρή μας γνώση 

Θα γυρίσει εκεί το φως 

Επιστήμη να πιστώσει 

Για να σπάσει ο σταυρός