Νηπιοβαπτισμός

 Στην αιώνια ζωή 

Κρύβετ' άφθονη ενοχή 

Κάθε όσιο κι ιερό 

Πάσχει αφού δεν είν' απτό 

Αμφισβήτηση και σκέψη 

Αντιτίθεται στην πέψη 

Των δογμάτων τα στενά 

Αντηχούν σπασμωδικά 

Η καλή σας εκκλησία 

Αψηφά την ειρωνία 

Του ποιμνίου οι ιδέες 

Παρελαύνουν πιο χυδαίες 

Στα κεφάλια σας οι μήτρες 

Σκλάβοι αμόρφωτοι Σημίτες 

Των βιβλίων σας οι λέξεις 

Των χρημάτων οι μεθεξεις

Τα εγκλήματα σας όμως 

Συγχωρεί ο αστυνόμος 

Ίσως στο αρχαίο μέλλον 

Έρθει θάνατος αγγέλων 

Ιστορία της θρησκείας 

Η εφεύρεση αμαρτίας 

Κι οι εικόνες των ναών 

Παραισθήσεις των μαζών 

Εξουσίας παρεκκλίσεις 

Των αιώνων αφηγήσεις 

Όλα έρμαια στο ψέμα 

Μες των άπιστων το αίμα 

Ένα πρόσωπο φτιαχτό 

Ονομάσανε Χριστό 

Κωμωδία ηθικής 

Τόσο άχρηστης κι απλής 

Τεχνητά Φώτα

 Τυραννία της εικόνας 

Σ' ένα σβέρκο παχυλό 

Των χρημάτων ο τυφώνας 

Εν' απόσταγμα τυφλό 

Τηλεθέαση και σχέσεις 

Ένα βίντεο κενό 

Πλούσιοι στις άδειες λέξεις 

Ένα όργιο φτηνό 

Ψεύτικα φυτά γιακαδες 

Η φεδροτητα βροχή 

Διαγωνισμοί αραδες 

Βλεφαρίδες και ντροπή 

Σπόνσορες διαφημίσεις 

Δράματα κουτσομπολιά 

Τη διάνοια θ' αφήσεις 

Προϊόντα κι αγαθά 

Προσφερόμενο το σύμπαν 

Με εκπτώσεις φυσικά 

Πως να ζήσεις άκου είπαν 

Να ψωνίζεις σθεναρά 

Χρώματα έντονα και δώρα 

Ονειρώξεις πωλητές 

Ψεύτικη και άδεια χώρα 

Άσχετοι ανταποκριτές 

Ασταμάτητα τα σχόλια 

Συγκλονίζει η προβολή 

Ψίχουλα να βοσκεις σκόρπια 

Στη φτωχή σου την αυλή 

ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 Αέναη οικονομική 

Ανάπτυξη 

Με φόντο το αίμα 

Πολλές γιορτές 

Πλούσια υποκρισία 

Στην άφιξη 

Πελώρια ρούχα στις 

Σικ τελετές 

Παιδικά φέρετρα στις 

Λιμουζίνες 

Ανθρώπινα μέλη στα 

Κόκκινα χαλιά 

Σερβίρουν ανέχεια στις 

Γκουρμέ κουζίνες 

Οσμές μαύρης σήψης 

Στα τέλεια μαλλιά 

Γιορτή κεφαλαίου στυγνή 

Επώνυμες μέρες 

Κοινωνικές εκδηλώσεις 

Η φτώχεια σερβίρει 

Πλανήτης στην κατανάλωση 

Λεφτά μες τις ξερες 

Φουστάνια αυτοκίνητα 

Η πείνα να φθείρει 

Κουλτούρα ανάπτυξης στα 

Δέντρα φωτιά 

Τα κότερα πλέουνε 

Η θάλασσα άδεια 

Διαμάντια να κρέμονται 

Στα κρύα αυτιά 

Τα κράτη που κλέβουνε 

Αρχαία σημάδια 

Αστική λήθη

 Η ακατανόητη απουσία 

Των νυχτερινών ήχων 

Η άγνοια του παιδιού 

Για τη μάταιη τραγικότητα 

Η βαρυσήμαντη παρουσία 

Των υστερικων τοίχων 

Η άρνηση του σφυγμού 

Για την άψυχη αιτιότητα 

Η θηριώδης ψυχρολουσια 

Των πνευματικών τυφων 

Η σύμπτυξη του φανού 

Για την ύψιστη αθλιότητα 

Η μανιώδης ανυπαρξία 

Των βιαστικων στίχων 

Αφαίμαξη του φραγμού 

Για την άχρηστη πιστότητα 

Η ανεραστη ανταρσία 

Των ειλικρινών ζυθων 

Η φάλαγγα του πιστού 

Για μια ψεύτικη αιωνιότητα 

Η έκδηλη φασαρία 

Των τηλεοπτικών φικων 

Η κοίμηση του λαού 

Για τη φτωχή πραγματικότητα 

Κι η άνιση βαρβαρότητα 

Σε στόμα πολιτικού 

Στο βάθος των κήπων 

Διαχρονική αλητεία 

Little Man

 He did not commit to any power 

He was never really all that strong 

He was losing moments by the hour 

Since he never ever saw the dawn 

No one asked him for a favour 

No one gave him thoughts of love 

Always feeling bitter flavour 

Even from the gods above 

What a little tiny nightmare 

This man's life must have once been 

Says his mother: "Always fight her"

Being sorry for her sin 

Coming home to catch existence 

Fornicating with father pain 

Watching a poor hope's persistence 

Being useless summer's rain 

Tell us of your fake promises of soul 

Take us to your plastic heavens

Feed us lies of an afterlife hole

Keep us coming back like ravens 

Full of joy and full of laughter 

Every second might have been 

But the search for ever after 

Gets erased all you have seen 

Little man needs to be passed by

Like a shadow in a dream

Let us grow the middle eye 

Let us live shortly but within 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

 Στο σπίτι μου ενίοτε οσμές 

Μέσα από τη φύση λαμπυρίζουν 

Εμπόδιο όμως στέκουν οι οπές 

Τσιμέντου και ασφάλτου που αφριζουν 

Στο σπίτι μου αρέσει ο ουρανός 

Το άσπρο και γαλάζιο τραγουδάει 

Τα σίδερα κι ο ήχος αμαξιών 

Τον σώπασαν και πια παραμιλαει 

Το σπίτι μου χτισμένο στο βουνό 

Διψάει για τα ιερά του δέντρα 

Ενάντια στο πράσινο το γρι 

Κατέβασε την ατσαλένια τέντα 

Μαραθηκε στο σπίτι μου η ψυχή 

Στερούμενη τον άγιο μας ήλιο 

Αφού με τις ταράτσες παρακει 

Μι' αέναη σκιά μ' έκανε φίλο 

Τη θάλασσα θα ήθελα να δω 

Περήφανη τα κύματα ν' ανθίζει 

Αντί όμως γι' αυτό θα τυφλωθω 

Καπνός το καυσαέριο ξυρίζει 

Και μέσα στα κουτιά πενθούν ψυχές 

Ως φέρετρα ανοιχτά στην ίδια μοίρα 

Μια μάζα φάτσες ζωντανές νεκρές 

Επέλεξαν την ύπαρξη ν' αφήσουν χήρα

SMALL LOSSES

 

Several small losses
In life's moral courage
Non existence's bosses
Fleeing moment's marriage

One love, one parent
A pet or a dream
A hopelessness apparent
And chaos from a scream

Coming close just like wounds
Slowly silently and sneaky
Eating away hapiness roots
Throw them away not being picky

What else is to exist
Than having pain inside your heart
So much in vain just to resist
All of your years fire and dust

ΜΙΚΡΕΣ ΦΘΟΡΕΣ

 

Μικρές φθορές απώλειας
Στο σθένος της ζωής
Ανυπαρξίας αιώνιας
Στιγμές θα θυμηθείς

Μία αγάπη, ένας γονιός
Ένα ζωάκι κι ένα όνειρο
Μία ελπίδα σβήνει στο φως
Είναι το χάος το κουτοπονηρο

Έτσι σιμωνουνε σαν τις πληγές
Ύπουλα αθωρυβα διακριτικά
Την ευτυχία που χες εχθές
Πέτα την σήμερα στα ανοιχτά

Κι όμως τι άλλο ύπαρξη να ναι
Παρα το σύντομο πόνο μες την καρδιά
Μάταιη αντίσταση χρόνια που πάνε
Σκόνη στο άπειρο και τη φωτιά

UNIVERSE

All the heavens being whipped
By the tentacles of stars
They are proudly getting skipped
By the planetary marsh

All the matter deconstructed
Just to feed our human lectures
Huge gravity portal punctured
With surrealistic structures

Before the light spectrum invention
Without any basic presence
All the dimensions blind convention
All life without an essence

With relative time above
And space surely unstable
With the void fall in love
And a dark start enable

Just erase the before
And eliminate the after
Kill the miracle galore
Thus destroying the big altar

Seems to me like the last hole
God deception can hide into
Losing the huge zero's soul
Our abyss has got to hint to

Thanks to our little knowledge
That takes all the light across
Science being at the edge
Breaking your indecent cross

ΣΥΜΠΑΝ

 Μαστιγωνουν τα ουράνια 

Τα πλοκάμια των αστέρων 

Αψηφούν με υπερηφάνεια 

Τους πλανήτες των αιθέρων 

Η αποδόμηση της ύλης 

Σαν τροφή πνευματική 

Η βαρύτητα μιας πύλης 

Με δομή σουρεαλιστικη

Πριν το φάσμα του φωτός 

Των δομών η απουσία 

Διαστάσεις των τυφλών 

Δίνουν στη ζωή ουσία 

Με το χρόνο σχετικό 

Και το χώρο ασταθή 

Ερωτευσου το κενό 

Και την ύποπτη αρχή 

Η καταργησις του πριν

Συν το φόνο του μετά 

Θα εκτελέσουν το αμήν 

Και τα θαύματα τα αισχρά 

Μοιάζει τελευταία τρύπα 

Της απάτης του Θεού 

Σαν του μηδενός την ήττα 

Σαν τη βάση του βυθού 

Χάριν στη μικρή μας γνώση 

Θα γυρίσει εκεί το φως 

Επιστήμη να πιστώσει 

Για να σπάσει ο σταυρός

ΖΩΕΣ

 

Ζωές ανθρώπων
Ποικίλων τρόπων
Στοιβαγμενης
Στα τσιμέντα

Σκεπές ταράτσες
Νεύρα στις φάτσες
Τρομαγμένα
Κοπλιμέντα

Κεραίες πιάτα
Φθηνουν τα νιάτα
Κοιμώμενοι
Λουόμενοι

Μαύρα καλώδια
Φύσης εμπόδια
Ασύμμετρα
Τεμνομενοι

Κεραίες σύννεφα
Τρόμου τα σύνεργα
Παράθυρα
Λάφυρα

Βουνό η πόλη
Άσπρη πανωλη
Καμμένα
Λάστιχα

Uncatchable light

 Stroking the quiet leaves 

Ornaments on city tanks

You mock the hands of trees

Right on the ether's banks

Good luck gift of nature 

Our spieces silent collaborator

Eternal sea salt adventure 

The darkness is our narrator

You birth and kill all existence 

The universe is your biology

You open and close all persistence 

Of every life's anthology

Aeons have passed and years 

My eyes can barely open 

My lungs are shut and my ears

Been looking for you in an oven

I seek on the skies on the mountains

I swallow the clouds and the mist 

The dark coming out of the fountains

My luck always loves me the least 

For everyone you 're always there 

My shadows and me eternaly fight

Tiniest human his sufering unfair

Forever in search of the uncatchable light

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

 Σηκώθηκε και φώτισε η βροχή

Του ψέματος

Πληγώθηκε κι αρρώστησε η φωτιά

Του αίματος

Με φάλαγγες ασκούμενες πιστά

Της κόλασης

Οσμουμενες ανήκουστα οστά

Της όρασης

Ανήλθε η απόλυτη φυγή

Στην έπαρση

Αρνήθηκε η ανουσια ζωή

Την έκκληση

Ζητήθηκε εκούσια σιγή

Και φώναξες

Πληρώθηκε του χρόνου η στιγμή

Και όρμησες

Ανεύθυνα ζυγώνεις τον αμνό

Ανέλπιστα

Ορμώμενος λαβώνεις τον ατμό

Και βέλτιστα

Αντέχω στο απάνεμο βουνό

Μοιραία

Χαζεύω των ονείρων τον ειρμό

Χυδαία

Μαλώνω τον γαλάζιο ουρανό

Στη μνήμη

Και σπάζω το αόρατο κενό

Στην κνήμη

Φορτίζω κάθε άθεο καλό

Κεραία

Και φτύνω έναν όσιο οχετό

Παρέα

Πιστεύω πως το παν ειν' αρκετό

Με σένα

Και σφάλλω ως απαίσιο φυτό

Στη γέννα

Αφιέρωσε μου λίγο αντοχή

Απόψε

Να δέσω την αβέβαιη ψυχή

Και κόψε

Αφύσικο φαντάζει το μικρό

Κεφάλι

Στον ύστατο απόγειο θνητό

Και πάλι

Πυρπόλησα το λάθος και σωστό

Στην πένα

Και χώρισα τον άσωτο υιό

Στη γέννα 

ΠΥΡΟΣΒΕΣΙΣ

 

Ξυπόλητα τα κάτοπτρα ωθούν
Την άστοχη πορεία των εθνών
Μία ήσυχη φωτιά οριοθετούν
Στην άπειρη ανία των λυγμών

Ανέβα στη φυγή του εαυτού
Αναίρεσε την ύψιστη ζωή
Υφαινωντας τη γλώσσα του γκρεμού
Στην άριστη θανατια επιλογή

Μικρός κοιτούσα ουρανό
Ζυμώνοντας τ' ανούσιο κενό
Και τώρα που αρμέγω ποταμό
Τ' ανούσια παιδιά μου επαινω

Σε θάλασσα ανέργων αν πνιγώ
Μια άθλια καριέρα κάτω αφήνω
Ανθρώπινη ζωή σαν νοσταλγώ
Της όρασης το άλογο συστήνω

Σώσε την ουσία μ' αποκεφαλισμό
Καθετί που ζεχνει πολιτική
Κυρίευσε τη νύχτα κυβισμό
Ακύρωσε την άστοχη εποχή

Παλεύουμε τις πορνες της ζωής
Σε κυωνες αοράτου ηθικής
Τυφλοί συντάκτες της βροχής
Πυρόπληκτοι φυγάδες κατοχής

Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Εν αρχή εις την αφέλεια και αισιοδοξία

Στον τραγικό χορό με τον παλμό του κόσμου

Μία απίθανη απόδραση απ' την ανυπαρξία

Ζώντας το κλάμα από τα έγκατα του τρόμου

Είσαι μια μάταιη αντίσταση στο χρόνο

Τρέφεις τα τέρατα και κειτεσαι εις πόνο

Με τη βαρύτητα, φθορά κι αρρώστια

Τρίβεσαι και παλεύεις από τα εντόσθια

Η μάταιη κι αιώνια αποφυγή του πόνου 

Στον ήχο της παραισθησης ελπίδας ευτυχιας

Ψυχασθενης ισόβια υπόλογος του φθονου 

Έρμαιο ξυπόλυτο τυφλό παιδί της ατυχίας 

Αν έπειτα σκοπό τολμήσεις να ονειρευτείς 

κάτι άλλο από το μέλι της επιβίωσης γευτείς 

Ξεχνάς, μόνο το θάνατο στο τέλος αναμένεις

 ανωφελα στη φήμη που θα μείνει επιμένεις 

Κι όμως το είδος μας το ελαττωματικό 

Χωρίς την αίσθηση σκοπού δυσλειτουργει 

Θέλει απόσπαση με καθετί μη ουσιαστικό 

Κι αναπαραγωγή το απόλυτο ναρκωτικό 

ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

 θυμάμαι χρόνους αθώους

Ενεργούς κι αφελείς

Σε παιχνίδια ιθαγενείς

Σε συναίσθημα ακραίους

Θυμάμαι φύσεις ευγενείς

Και ανθρώπους ωραίους

Στο βωμό κάποιου χρέους

Καταντησαν ειδεχθεις

Στα μικρά τους κουτιά

Βλέπουν ακαταστασία

Και καμία θυσία 

Δεν τ 'αφήνει καθαρά

Οι νευρώσεις μιλάνε

Μόνο μες τις ψυχές

Και το πλήθος στιγμές

Απ' την πίεση σκάνε

Όταν φεύγει η γαλήνη

Πλησιάζει το ψύχος

Ένας άχαρος ήχος

Η παναθλια ευθύνη

Τρόποι νόμοι και πολιτισμός

Εκπαίδευση και πειθαρχία

Επίφαση φάρσα κωμωδία

Κρυμμένος θανάτου παρωξισμος

Χαμένο το νόημα αυτής της ζωής

Καριέρα δουλεία κρυφή

Οι φόροι σου στην κορυφή

Κι εσύ ένας Σίσυφος της παρακμής

Πως να σε αγγίξει το φύλλο που κλαίει

Αφού στα τσιμέντα ζητάς ηδονή

Αφού τα αμάξια είναι αποστολή

Πως να σ'ακουμπησει το φως που δεν καίει

Ελπίδα καμία ν' αθωωθεις 

εγκλήματα κι αίμα άφθονο ρέει

Η παιδική μας φύση κλαίει

Απ' την οποία φαγώθηκες ν' απαγκιστρωθεις

ΑΠΙΑΣΤΟ ΦΩΣ

 Χαιδευεις τα ήσυχα φύλλα 

Στην πόλη στολιζεις δεξαμενές

 των δέντρων χλευαζεις την χείρα 

Δικές σου του αιθέρα οι ορμές 

Καλοτυχο δώρο της πλασης 

Του είδους κρυφός συνεργός 

Πατέρας στο αλάτι Θαλάσσης 

Του σκότους κρυφός απεργός 

Γεννας και σκοτώνεις υπάρξεις 

Στα σύμπαντα καθώς βιολογεις 

Αρχίζεις και κλείνεις τις πράξεις 

Της κάθε μακάβριας ζωής 

Αιώνες πέρασαν και χρόνια 

Κοιτώ με ισχνους οφθαλμούς 

Αδύναμος χωρίς τα πνευμονια 

Σε ψάχνω σε αγρίους καιρούς 

Κοιτώ στους αιθέρες στα όρη 

Σύννεφα καταπίνω κι ομίχλη 

Σκοτάδι ξερνουν όλοι οι χώροι 

Κι εγώ καταριέμαι την τύχη 

Για όλους να είσαι τρανό και παρόν 

Εγώ στο σκοτάδι μικρός μοναχός 

Ανήσυχο και θνησκων παραλυτο ον

Να ψάχνω για πάντα το άπιαστο φως 

ΞΕΣΠΑΣΜΑ

 Περί αιώνιας αυγής

Τα ξύλα ομιλούν

Στα νώτα της φυλής

Αφροί μεσουρανούν

Ελεύθεροι οι σκύλοι

Χαμένα τα βουνά

Συννεφιασαν οι φίλοι

Φιλιούνται τα ερπετά

Ώρα να ζήσουν τα φτερά

Να χτυπήσουν οι σκιές

Θέλουν αέρα τα στενά

Και φόβο οι φωλιές

Άπιστοι ήρωες φαλλοί

Πνίγουν τα όμορφα μωρά

Ανέστησαν ζημιές οι θυρωροι

Χτυπώντας τα πηνία φανερά

Κατέβηκε η κόρη της ντροπής

Νωρίτερα απ' την άσχημη σχισμή

Ανάψαμε τη νύστα της λευκής

Διαγώνια μια σπίθα αποχής

Τα σάλια του ανήκουστου φανού

Αδειασαν στα ηλιθια κεφάλια

Αρχαίοι κορακες άτριχου βλαστού

Οι λίμνες υπερπήδησαν κανάλια

Καιρός να ψήσουμε αρχηγούς

Να χτίσουμε ελεύθερα σμπαράλια

Καιρός να ξυσουμε πυρσους

Ν' ανέβουμε τριώροφα κοράλλια

Βουλωστε τους οσίους αγωγούς

Φορέστε ανυπόφορα φανάρια

Ελάτε να φιμωσουμε κισσους

Να φύγουμε αιώνια ρεμάλια 

Το καρότο και το μαστίγιο

Στην ατέρμονη κίνηση βυθισου
Να σαστιζεις με κάθε κραδασμό
το κρυψινοο θετό φως απαρνησου
 Ολεθρια η έλξη στο διασυρμό

Στις άγονες της πληξης κοιλάδες
Καρφώνω ειρωνικους σταυρούς
ανθρώπινα γονίδια χαραδρες
Υπάλληλοι γι' αναξιους υπουργούς

Οι πόνοι μου οσμή από αστραπή
Τα άγχη μου πύρινες θυγατέρες
Αναλατη ζωή πίκρα συναισθητη
Ξεδιψασα στου ύπνου τις εταίρες

Φύτεψε μόνος σου τα τριπτυχα πτηνά
Στην ήρεμη ακίδα της καρδιάς σου
Κοπάδια με αισθήματα φτηνά
Κηδευουνε τον ήλιο στην υγειά σου

Σαλευουμε στις δέκα διαστάσεις
Και ψάχνουμε εφήμερη ηδονή
Ακλονητοι στο σύμπαν με συσπάσεις
Αφορητη σαρκωδης απειλή

Προσπάθειες και μύθοι συγγενείς
Πιέζουν για κοινότυπες καριέρες
Καθησε ήσυχα και άκου τους γονείς
Εντός συστήματος υπακουες καμαριέρες

Μην ασχολείσαι με ανθρώπινα παιγνια
Όπως τα χρήματα και ο πολιτισμός
Άκου τα κύματα και δες καμιά ταινία
Πριν σ ακουμπισει ο παγκόσμιος αυτισμός

Χίλιες φορές ανάπηρος τυφλός
Όχι υπάλληλος σε κάθε εταιρεία
Όχι αγχώδης γονέας φοβικος
Γίνε φυγάς με κάθε ευκαιρία

Μια γιορτή

Μια γιορτη και μια ελπιδα
Οπως ολα καταναλωτικη
Ημιμαθιας καταιγιδα
Υπαρξη ασφυκτικη

Ειχα χρονο και σε ειδα
Σαν καταρα σε φυγη
Νιωθω συμπαν ως πατριδα
Μα την υπαρξη κενη

Εναν Ανθρωπο γυρευω
Απελπιζομαι συχνα
Υποκυπτω και σαλευω
Καθως πληττω στα ρηχα

Την ψυχη δεν τη χωνευω
Αν την ψαχνεις χαμηλα
Στο κεφαλι διαφεντευω
Πως κοιμαται τελικα

Μεσα σ' ολα κατι υπαρχει
Μην το πεις ομως Θεο
Ειναι μνημες απο αγχη
Στον παναρχαιο καιρο

Βλεπεις σ' ολα μια μαχη;
Εχεις προβλημα ιερο
Μονο η σκονη και η σταχτη
Γαληνευουν στο χαμο

Ειν' η κινηση αιωνια
Για εσενα δε ρωτα
Μην και παρεις μες τα χρονια
Τον αυτο σου σοβαρα

Ζησε σαν τα χελιδονια
Πιο χυδαια  και ξερα
Σιγολιωνουνε τα πιονια
Ανθρωπαρια στη στερια