Friday, September 27, 2024

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

 Στο σπίτι μου ενίοτε οσμές 

Μέσα από τη φύση λαμπυρίζουν 

Εμπόδιο όμως στέκουν οι οπές 

Τσιμέντου και ασφάλτου που αφριζουν 


Στο σπίτι μου αρέσει ο ουρανός 

Το άσπρο και γαλάζιο τραγουδάει 

Τα σίδερα κι ο ήχος αμαξιών 

Τον σώπασαν και πια παραμιλαει 


Το σπίτι μου χτισμένο στο βουνό 

Διψάει για τα ιερά του δέντρα 

Ενάντια στο πράσινο το γρι 

Κατέβασε την ατσαλένια τέντα 


Μαραθηκε στο σπίτι μου η ψυχή 

Στερούμενη τον άγιο μας ήλιο 

Αφού με τις ταράτσες παρακει 

Μι' ανεαη σκιά μ' έκανε φίλο 


Τη θάλασσα θα ήθελα να δω 

Περήφανη τα κύματα ν' ανθίζει 

Αντί όμως γι' αυτό θα τυφλωθω 

Καπνός το καυσαέριο ξυρίζει 


Και μέσα στα κουτιά πενθούν ψυχές 

Ως φέρετρα ανοιχτά στην ίδια μοίρα 

Μια μάζα φάτσες ζωντανές νεκρές 

Επέλεξαν την ύπαρξη ν' αφήσουν χήρα

Wednesday, July 24, 2024

SMALL LOSSES

 

Several small losses
In life's moral courage
Non existence's bosses
Fleeing moment's marriage

One love, one parent
A pet or a dream
A hopelessness apparent
And chaos from a scream

Coming close just like wounds
Slowly silently and sneaky
Eating away hapiness roots
Throw them away not being picky

What else is to exist
Than having pain inside your heart
So much in vain just to resist
All of your years fire and dust

Wednesday, July 10, 2024

ΜΙΚΡΕΣ ΦΘΟΡΕΣ

 

Μικρές φθορές απώλειας
Στο σθένος της ζωής
Ανυπαρξίας αιώνιας
Στιγμές θα θυμηθείς

Μία αγάπη, ένας γονιός
Ένα ζωάκι κι ένα όνειρο
Μία ελπίδα σβήνει στο φως
Είναι το χάος το κουτοπονηρο

Έτσι σιμωνουνε σαν τις πληγές
Ύπουλα αθωρυβα διακριτικά
Την ευτυχία που χες εχθές
Πέτα την σήμερα στα ανοιχτά

Κι όμως τι άλλο ύπαρξη να ναι
Παρα το σύντομο πόνο μες την καρδιά
Μάταιη αντίσταση χρόνια που πάνε
Σκόνη στο άπειρο και τη φωτιά

Friday, April 5, 2024

UNIVERSE

All the heavens being whipped
By the tentacles of stars
They are proudly getting skipped
By the planetary marsh

All the matter deconstructed
Just to feed our human lectures
Huge gravity portal punctured
With surrealistic structures

Before the light spectrum invention
Without any basic presence
All the dimensions blind convention
All life without an essence

With relative time above
And space surely unstable
With the void fall in love
And a dark start enable

Just erase the before
And eliminate the after
Kill the miracle galore
Thus destroying the big altar

Seems to me like the last hole
God deception can hide into
Losing the huge zero's soul
Our abyss has got to hint to

Thanks to our little knowledge
That takes all the light across
Science being at the edge
Breaking your indecent cross

ΣΥΜΠΑΝ

 Μαστιγωνουν τα ουράνια 

Τα πλοκάμια των αστέρων 

Αψηφούν με υπερηφάνεια 

Τους πλανήτες των αιθέρων 


Η αποδόμηση της ύλης 

Σαν τροφή πνευματική 

Η βαρύτητα μιας πύλης 

Με δομή σουρεαλιστικη


Πριν το φάσμα του φωτός 

Των δομών η απουσία 

Διαστάσεις των τυφλών 

Δίνουν στη ζωή ουσία 


Με το χρόνο σχετικό 

Και το χώρο ασταθή 

Ερωτευσου το κενό 

Και την ύποπτη αρχή 


Η καταργησις του πριν

Συν το φόνο του μετά 

Θα εκτελέσουν το αμήν 

Και τα θαύματα τα αισχρά 


Μοιάζει τελευταία τρύπα 

Της απάτης του Θεού 

Σαν του μηδενός την ήττα 

Σαν τη βάση του βυθού 


Χάριν στη μικρή μας γνώση 

Θα γυρίσει εκεί το φως 

Επιστήμη να πιστώσει 

Για να σπάσει ο σταυρός

Wednesday, October 18, 2023

ΖΩΕΣ

 

Ζωές ανθρώπων
Ποικίλων τρόπων
Στοιβαγμενης
Στα τσιμέντα

Σκεπές ταράτσες
Νεύρα στις φάτσες
Τρομαγμένα
Κοπλιμέντα

Κεραίες πιάτα
Φθηνουν τα νιάτα
Κοιμώμενοι
Λουόμενοι

Μαύρα καλώδια
Φύσης εμπόδια
Ασύμμετρα
Τεμνομενοι

Κεραίες σύννεφα
Τρόμου τα σύνεργα
Παράθυρα
Λάφυρα

Βουνό η πόλη
Άσπρη πανωλη
Καμμένα
Λάστιχα

Saturday, September 30, 2023

Uncatchable light

 Stroking the quiet leaves 

Ornaments on city tanks

You mock the hands of trees

Right on the ether's banks


Good luck gift of nature 

Our spieces silent collaborator

Eternal sea salt adventure 

The darkness is our narrator


You birth and kill all existence 

The universe is your biology

You open and close all persistence 

Of every life's anthology


Aeons have passed and years 

My eyes can barely open 

My lungs are shut and my ears

Been looking for you in an oven


I seek on the skies on the mountains

I swallow the clouds and the mist 

The dark coming out of the fountains

My luck always loves me the least 


For everyone you 're always there 

My shadows and me eternaly fight

Tiniest human his sufering unfair

Forever in search of the uncatchable light

Wednesday, September 27, 2023

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

 Σηκώθηκε και φώτισε η βροχή

Του ψέματος

Πληγώθηκε κι αρρώστησε η φωτιά

Του αίματος

Με φάλαγγες ασκούμενες πιστά

Της κόλασης

Οσμουμενες ανήκουστα οστά

Της όρασης

Ανήλθε η απόλυτη φυγή

Στην έπαρση

Αρνήθηκε η ανουσα ζωή

Την έκκληση

Ζητήθηκε εκούσια σιγή

Και φώναξες

Πληρώθηκε του χρόνου η στιγμή

Και όρμησες

Ανεύθυνα ζυγώνεις τον αμνό

Ανέλπιστα

Ορμώμενος λαβώνεις τον ατμό

Και βέλτιστα

Αντέχω στο απάνεμο βουνό

Μοιραία

Χαζεύω των ονείρων τον ειρμό

Χυδαία

Μαλώνω τον γαλάζιο ουρανό

Στη μνήμη

Και σπάζω το αόρατο κενό

Στην κνήμη

Φορτίζω κάθε άθεο καλό

Κεραία

Και φτύνω έναν όσιο οχετό

Παρέα

Πιστεύω πως το παν ειν' αρκετό

Με σένα

Και σφάλλω ως απαίσιο φυτό

Στη γέννα

Αφιέρωσε μου λίγο αντοχή

Απόψε

Να δέσω την αβέβαιη ψυχή

Και κόψε

Αφύσικο φαντάζει το μικρό

Κεφάλι

Στον ύστατο απόγειο θνητό

Και πάλι

Πυρπόλησα το λάθος και σωστό

Στην πένα

Και χώρισα τον άσωτο υιό

Στη γέννα 

Thursday, September 21, 2023

ΠΥΡΟΣΒΕΣΙΣ

 

Ξυπόλητα τα κάτοπτρα ωθούν
Την άστοχη πορεία των εθνών
Μία ήσυχη φωτιά οριοθετούν
Στην άπειρη ανία των λυγμών

Ανέβα στη φυγή του εαυτού
Αναίρεσε την ύψιστη ζωή
Υφαινωντας τη γλώσσα του γκρεμού
Στην άριστη θανατια επιλογή

Μικρός κοιτούσα ουρανό
Ζυμώνοντας τ' ανούσιο κενό
Και τώρα που αρμέγω ποταμό
Τ' ανούσια παιδιά μου επαινω

Σε θάλασσα ανέργων αν πνιγώ
Μια άθλια καριέρα κάτω αφήνω
Ανθρώπινη ζωή σαν νοσταλγώ
Της όρασης το άλογο συστήνω

Σώσε την ουσία μ' αποκεφαλισμό
Καθετί που ζεχνει πολιτική
Κυρίευσε τη νύχτα κυβισμό
Ακύρωσε την άστοχη εποχή

Παλεύουμε τις πορνες της ζωής
Σε κυωνες αοράτου ηθικής
Τυφλοί συντάκτες της βροχής
Πυρόπληκτοι φυγάδες κατοχής

Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Εν αρχή εις την αφέλεια και αισιοδοξία

Στον τραγικό χορό με τον παλμό του κόσμου

Μία απίθανη απόδραση απ' την ανυπαρξία

Ζώντας το κλάμα από τα έγκατα του τρόμου


Είσαι μια μάταιη αντίσταση στο χρόνο

Τρέφεις τα τέρατα και κειτεσαι εις πόνο

Με τη βαρύτητα, φθορά κι αρρώστια

Τρίβεσαι και παλεύεις από τα εντόσθια


Η μάταιη κι αιώνια αποφυγή του πόνου 

Στον ήχο της παραισθησης ελπίδας ευτυχιας

Ψυχασθενης ισόβια υπόλογος του φθονου 

Έρμαιο ξυπόλυτο τυφλό παιδί της ατυχίας 


Αν έπειτα σκοπό τολμήσεις να ονειρευτείς κάτι άλλο από το μέλι της επιβίωσης γευτείς 

Ξεχνάς, μόνο το θάνατο στο τέλος αναμένεις ανωφελα στη φήμη που θα μείνει επιμένεις 


Κι όμως το είδος μας το ελαττωματικό 

Χωρίς την αίσθηση σκοπού δυσλειτουργει 

Θέλει απόσπαση με καθετί μη ουσιαστικό 

Κι αναπαραγωγή το απόλυτο ναρκωτικό 


ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

 θυμάμαι χρόνους αθώους

Ενεργούς κι αφελείς

Σε παιχνίδια ιθαγενείς

Σε συναίσθημα ακραίους


Θυμάμαι φύσεις ευγενείς

Και ανθρώπους ωραίους

Στο βωμό κάποιου χρέους

Καταντησαν ειδεχθεις


Στα μικρά τους κουτιά

Βλέπουν ακαταστασία

Και καμία θυσία 

Δεν τ 'αφήνει καθαρά


Οι νευρώσεις μιλάνε

Μόνο μες τις ψυχές

Και το πλήθος στιγμές

Απ' την πίεση σκάνε


Όταν φεύγει η γαλήνη

Πλησιάζει το ψύχος

Ένας άχαρος ήχος

Η παναθλια ευθύνη


Τρόποι νόμοι και πολιτισμός

Εκπαίδευση και πειθαρχία

Επίφαση φάρσα κωμωδία

Κρυμμένος θανάτου παρωξισμος


Χαμένο το νόημα αυτής της ζωής

Καριέρα δουλεία κρυφή

Οι φόροι σου στην κορυφή

Κι εσύ ένας Σίσυφος της παρακμής


Πως να σε αγγίξει το φύλλο που κλαίει

Αφού στα τσιμέντα ζητάς ηδονή

Αφού τα αμάξια είναι αποστολή

Πως να σ'ακουμπησει το φως που δεν καίει


Ελπίδα καμία ν' αθωωθεις 

εγκλήματα κι αίμα άφθονο ρέει

Η παιδική μας φύση κλαίει

Απ' την οποία φαγώθηκες ν' απαγκιστρωθεις

ΑΠΙΑΣΤΟ ΦΩΣ

 Χαιδευεις τα ήσυχα φύλλα 

Στην πόλη στολιζεις δεξαμενές

 των δέντρων χλευαζεις την χείρα 

Δικές σου του αιθέρα οι ορμές 


Καλοτυχο δώρο της πλασης 

Του είδους κρυφός συνεργός 

Πατέρας στο αλάτι Θαλάσσης 

Του σκότους κρυφός απεργός 


Γεννας και σκοτώνεις υπάρξεις 

Στα σύμπαντα καθώς βιολογεις 

Αρχίζεις και κλείνεις τις πράξεις 

Της κάθε μακάβριας ζωής 


Αιώνες πέρασαν και χρόνια 

Κοιτώ με ισχνους οφθαλμούς 

Αδύναμος χωρίς τα πνευμονια 

Σε ψάχνω σε αγρίους καιρούς 


Κοιτώ στους αιθέρες στα όρη 

Σύννεφα καταπίνω κι ομίχλη 

Σκοτάδι ξερνουν όλοι οι χώροι 

Κι εγώ καταριέμαι την τύχη 


Για όλους να είσαι τρανό και παρόν 

Εγώ στο σκοτάδι μικρός μοναχός 

Ανήσυχο και θνησκων παραλυτο ον

Να ψάχνω για πάντα το άπιαστο φως 




ΞΕΣΠΑΣΜΑ

 Περί αιώνιας αυγής

Τα ξύλα ομιλούν

Στα νώτα της φυλής

Αφροί μεσουρανούν

Ελεύθεροι οι σκύλοι

Χαμένα τα βουνά

Συννεφιασαν οι φίλοι

Φιλιούνται τα ερπετά

Ώρα να ζήσουν τα φτερά

Να χτυπήσουν οι σκιές

Θέλουν αέρα τα στενά

Και φόβο οι φωλιές

Άπιστοι ήρωες φαλλοί

Πνίγουν τα όμορφα μωρά

Ανέστησαν ζημιές οι θυρωροι

Χτυπώντας τα πηνία φανερά

Κατέβηκε η κόρη της ντροπής

Νωρίτερα απ' την άσχημη σχισμή

Ανάψαμε τη νύστα της λευκής

Διαγώνια μια σπίθα αποχής

Τα σάλια του ανήκουστου φανού

Αδειασαν στα ηλιθια κεφάλια

Αρχαίοι κορακες άτριχου βλαστού

Οι λίμνες υπερπήδησαν κανάλια

Καιρός να ψήσουμε αρχηγούς

Να χτίσουμε ελεύθερα σμπαράλια

Καιρός να ξυσουμε πυρσους

Ν' ανέβουμε τριώροφα κοράλλια

Βουλωστε τους οσίους αγωγούς

Φορέστε ανυπόφορα φανάρια

Ελάτε να φιμωσουμε κισσους

Να φύγουμε αιώνια ρεμάλια 

Sunday, April 26, 2020

Το καρότο και το μαστίγιο

Στην ατέρμονη κίνηση βυθισου
Να σαστιζεις με κάθε κραδασμό
το κρυψινοο θετό φως απαρνησου
 Ολεθρια η έλξη στο διασυρμό

Στις άγονες της πληξης κοιλάδες
Καρφώνω ειρωνικους σταυρούς
ανθρώπινα γονίδια χαραδρες
Υπάλληλοι γι' αναξιους υπουργούς

Οι πόνοι μου οσμή από αστραπή
Τα άγχη μου πύρινες θυγατέρες
Αναλατη ζωή πίκρα συναισθητη
Ξεδιψασα στου ύπνου τις εταίρες

Φύτεψε μόνος σου τα τριπτυχα πτηνά
Στην ήρεμη ακίδα της καρδιάς σου
Κοπάδια με αισθήματα φτηνά
Κηδευουνε τον ήλιο στην υγειά σου

Σαλευουμε στις δέκα διαστάσεις
Και ψάχνουμε εφήμερη ηδονή
Ακλονητοι στο σύμπαν με συσπάσεις
Αφορητη σαρκωδης απειλή

Προσπάθειες και μύθοι συγγενείς
Πιέζουν για κοινότυπες καριέρες
Καθησε ήσυχα και άκου τους γονείς
Εντός συστήματος υπακουες καμαριέρες

Μην ασχολείσαι με ανθρώπινα παιγνια
Όπως τα χρήματα και ο πολιτισμός
Άκου τα κύματα και δες καμιά ταινία
Πριν σ ακουμπισει ο παγκόσμιος αυτισμός

Χίλιες φορές ανάπηρος τυφλός
Όχι υπάλληλος σε κάθε εταιρεία
Όχι αγχώδης γονέας φοβικος
Γίνε φυγάς με κάθε ευκαιρία






Thursday, October 26, 2017

Μια γιορτή

Μια γιορτη και μια ελπιδα
Οπως ολα καταναλωτικη
Ημιμαθιας καταιγιδα
Υπαρξη ασφυκτικη

Ειχα χρονο και σε ειδα
Σαν καταρα σε φυγη
Νιωθω συμπαν ως πατριδα
Μα την υπαρξη κενη

Εναν Ανθρωπο γυρευω
Απελπιζομαι συχνα
Υποκυπτω και σαλευω
Καθως πληττω στα ρηχα

Την ψυχη δεν τη χωνευω
Αν την ψαχνεις χαμηλα
Στο κεφαλι διαφεντευω
Πως κοιμαται τελικα

Μεσα σ' ολα κατι υπαρχει
Μην το πεις ομως Θεο
Ειναι μνημες απο αγχη
Στον παναρχαιο καιρο

Βλεπεις σ' ολα μια μαχη;
Εχεις προβλημα ιερο
Μονο η σκονη και η σταχτη
Γαληνευουν στο χαμο

Ειν' η κινηση αιωνια
Για εσενα δε ρωτα
Μην και παρεις μες τα χρονια
Τον αυτο σου σοβαρα

Ζησε σαν τα χελιδονια
Πιο χυδαια  και ξερα
Σιγολιωνουνε τα πιονια
Ανθρωπαρια στη στερια

Απελπισία

Είναι καποιοι ανθρωποι απελπισμενοι να μιλησουν.
Να μιλησουν σε καποιον αφου δε μπορουν στον εαυτο τους.
Καποιες σκεψεις τους ρηχες κι αλλες υποπτες.
Υποπτες αφου ο μικρος τους κοσμος τους πιεζει συνεχως.
Θεαματικες εκπνοες δυσφοριας συστηματικα ξεφευγουν απο τα στοματα τους.
Τα στοματα τους αυθαιρετα στεκονται αποξηραμενα απο το αγχος κατω απο τα αδεια ματια τους.
Βυθισμενοι στη ρουτινα της ελλειψης δημιουργηκοτητας.
Δημιουργηκοτητα που δεν μπορεσαν να αγγιξουν ουτε ως παιδια.
Μπερδεμενοι για ολα, θυματα θρησκοληψιας και φτηνων προφητειων.
Προφητειων ξεπουλημενων κατα συρροη σε βιβλια και περιοδικα.
Απελπισια που δε μπορει να λυτρωθει απο τις πενιχρες θρησκειες.
Θρησκειες φτηνα ληγμενα πολιτισμικα προιοντα που ταριχευονται για να συνεχισουν να διατηρουν συμφεροντα.
Φοβος εχει καταβαλει την ολοτητα της υπαρξης τους.
Της υπαρξης αυτης που συνεχως τους βασανιζει.
Ακουγοντας τους αναρωτιεσαι ποσες αλλοιωσεις και παραισθησεις χωρανε πλεον στο συλλογικο ασυνειδητο.
Το ασυνειδητο αυτο που αντι να εχει καθαρισει λογω της επιστημονικης προοδου εχει θολωσει στο επακρον.
Παραπονα και μετανοιες εχουν σμιλεψει το προσωπο τους.
Το προσωπο τους που για παντα θα απορει με το αγνωστο και το αδιανοητο.
Υπευθυνοι ομως για την επιλογη τους να το αντιμετωπησουν με την ψευτια της πιστης αντι με την οδο της γνωσης.
Τη γνωση που εντελει μαθαινουν να μισουν και να φοβουνται.
Παλευουν με τα ενστικτα της αναπαραγωγης χωρις να μπορουν να τα κατανοησουν.
Να κατανοησουν τι τωρα πια που οποιαδηποτε συνειδηση θα τους διελυε;
Ανασφαλεια καλπαζουσα αποδυναμωνει μυαλο και σωμα.
Σωμα που για χρονια συστηματικα παραμελουν κι υποσεινηδητα μισουν.
Οι στιγμες απογνωσης αποτελουν την καθημερινη τους ρουτινα.
Ρουτινα αποσυνθεσης και τηλεορασοπληκτης καταναλωτικης υποκουλτουρας.

Thursday, June 30, 2011

ΤΟ ΕΓΩ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Δεν αποζητώ πολλά, ταπεινά πορεύομαι
υστερικά και χαμηλόφωνα πάλλομαι
στατικά διεκδικώ το να διαστέλλομαι
εις την αλήθεια επιβάλλομαι
μην με ρωτάς τι θέλω εγώ
εγώ ζητώ τ' απόλυτο να είμαι
πάντα και παντού πιο πάνω απ' όλα
να 'μαι το Άλφα και το Ωμέγα κάθε ώρα
να επωφελούμαι απ' τη ζωή των πάντων
για μένα φέγγουνε οι ήλιοι των συμπάντων
εγώ σηκώνω την αυγή
εγώ μιλώ στο βράδυ
πριν το πρωί να κοιμηθεί.
Άσε με να κυριαρχώ στη σκέψη σου
μα και στων άλλων.
Άσε με να παρεκτραπώ στη θέση σου
με κρούσματα κυμβάλλων.
Εγώ να μαι κυρίαρχος
σ' αισθήματα και τρόπους.
Εγώ μόνο να δέχομαι
ευγνώμονες ανθρώπους.
Εγώ να μαι το Εγώ
και σαν εμέ καννένας
την ύπαρξή σου να τραφώ
εκεί που ήσουν να σταθώ
απέραντος πυθμένας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ξαπόστασα έν' απόβραδο λειψό
στο μαυροκόκκινο πεδίο των μαχών μου
ελπίζοντας σε μάταιη θεά
ανήθικη δοκός επιδιώξεών μου
ακροβατώντας χωρίς υπόστεγο πλεκτό
στην τερατόμορφη κραυγή των γειτονιών μου
μια κοινωνία δίχως φτερά
φυγόδικος στην άκρη των μαλλιών μου
χαμόγελο για τους νεκρούς καθ' όλα υπαρκτό

Χρειάζεται να καταστώ πιο αιματηρός
παράφρων χασάπης του καλού και του κακού
πανέμορφα μοιραίος
υπερευέληκτος χορευτής στο βλέμμα του γκρεμού
προσκυνητής της ματαιότητας του μετρίου
απρόσκλητα φυγαδευμένος στο κύμα του σεισμού
περήφανα χυδαίος
στο μεταξένιο οχετό του ανθρώπινου μυαλού
πεθαίνωντας με κάθε εξημέρωση θηρίου

Friday, October 22, 2010

ΚΑΤΙ ΗΘΕΛΑ

Κάτι ήθελα να γράψω
έν' απόσταγμα σοφίας
μία θλίψη συγκυρίας
με το δάκρυ θα υπογράψω

Κάτι σκέφτηκα να θίξω
σαν συναίσθημα λεπτό
μα προτού να το σκεφτώ
βιοπάλη θα μυρίσω

Κάτι θέλησα να πω
μια πελώρια ελευθερία
σε μια κρύα ειρωνεία
αμιγώς θα σκλαβωθώ

Κάτι μπήκε στο μυαλό
σαν πολύχρωμη μανία
μια θεόμουρλη αμαρτία
μα ξεχάστηκε κι αυτό

Κάπως ήθελα να ζήσω
σαν παιδί κι εγώ μικρό
τόλμησα να ονειρευτώ
όμως τ' όνειρο αυτό
σαν νεκρό το πήρα πίσω

Wednesday, February 10, 2010

BRAVE FAKE HOPE

My brave new fake hope
in my cobwebbed mind
saw you 've returned again
thin voice like thunder
in all though vain
suppliant of continuity
in an unbearable life
common for all, diachronic liar
for all the modern stressed
full of thorns plants
training in a school of nothing
for a future of better intakes
financially of course.
Hope whore you annoy me
you 're a present disease
you walk around our streets
you paint everything in pink
while heaven awaits
six billion suicide victims...