Μια γιορτή

Μια γιορτη και μια ελπιδα
Οπως ολα καταναλωτικη
Ημιμαθιας καταιγιδα
Υπαρξη ασφυκτικη

Ειχα χρονο και σε ειδα
Σαν καταρα σε φυγη
Νιωθω συμπαν ως πατριδα
Μα την υπαρξη κενη

Εναν Ανθρωπο γυρευω
Απελπιζομαι συχνα
Υποκυπτω και σαλευω
Καθως πληττω στα ρηχα

Την ψυχη δεν τη χωνευω
Αν την ψαχνεις χαμηλα
Στο κεφαλι διαφεντευω
Πως κοιμαται τελικα

Μεσα σ' ολα κατι υπαρχει
Μην το πεις ομως Θεο
Ειναι μνημες απο αγχη
Στον παναρχαιο καιρο

Βλεπεις σ' ολα μια μαχη;
Εχεις προβλημα ιερο
Μονο η σκονη και η σταχτη
Γαληνευουν στο χαμο

Ειν' η κινηση αιωνια
Για εσενα δε ρωτα
Μην και παρεις μες τα χρονια
Τον αυτο σου σοβαρα

Ζησε σαν τα χελιδονια
Πιο χυδαια  και ξερα
Σιγολιωνουνε τα πιονια
Ανθρωπαρια στη στερια

Απελπισία

Είναι καποιοι ανθρωποι απελπισμενοι να μιλησουν.
Να μιλησουν σε καποιον αφου δε μπορουν στον εαυτο τους.
Καποιες σκεψεις τους ρηχες κι αλλες υποπτες.
Υποπτες αφου ο μικρος τους κοσμος τους πιεζει συνεχως.
Θεαματικες εκπνοες δυσφοριας συστηματικα ξεφευγουν απο τα στοματα τους.
Τα στοματα τους αυθαιρετα στεκονται αποξηραμενα απο το αγχος κατω απο τα αδεια ματια τους.
Βυθισμενοι στη ρουτινα της ελλειψης δημιουργικοτητας.
Δημιουργικότητα που δεν μπορεσαν να αγγιξουν ουτε ως παιδια.
Μπερδεμενοι για ολα, θυματα θρησκοληψιας και φτηνων προφητειων.
Προφητειων ξεπουλημενων κατα συρροη σε βιβλια και περιοδικα.
Απελπισια που δε μπορει να λυτρωθει απο τις πενιχρες θρησκειες.
Θρησκειες φτηνα ληγμενα πολιτισμικα προιοντα που ταριχευονται για να συνεχισουν να διατηρουν συμφεροντα.
Φοβος εχει καταβαλει την ολοτητα της υπαρξης τους.
Της υπαρξης αυτης που συνεχως τους βασανιζει.
Ακουγοντας τους αναρωτιεσαι ποσες αλλοιωσεις και παραισθησεις χωρανε πλεον στο συλλογικο ασυνειδητο.
Το ασυνειδητο αυτο που αντι να εχει καθαρισει λογω της επιστημονικης προοδου εχει θολωσει στο επακρον.
Παραπονα και μετανοιες εχουν σμιλεψει το προσωπο τους.
Το προσωπο τους που για παντα θα απορει με το αγνωστο και το αδιανοητο.
Υπευθυνοι ομως για την επιλογη τους να το αντιμετωπησουν με την ψευτια της πιστης αντι με την οδο της γνωσης.
Τη γνωση που εντελει μαθαινουν να μισουν και να φοβουνται.
Παλευουν με τα ενστικτα της αναπαραγωγης χωρις να μπορουν να τα κατανοησουν.
Να κατανοησουν τι τωρα πια που οποιαδηποτε συνειδηση θα τους διελυε;
Ανασφαλεια καλπαζουσα αποδυναμωνει μυαλο και σωμα.
Σωμα που για χρονια συστηματικα παραμελουν κι υποσεινηδητα μισουν.
Οι στιγμες απογνωσης αποτελουν την καθημερινη τους ρουτινα.
Ρουτινα αποσυνθεσης και τηλεορασοπληκτης καταναλωτικης υποκουλτουρας.